TO DEBATE ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΔΗΜΑΡΧΩΝ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗΣ

…Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΛΕΕΙ…την κατασκευη εκθετηριου για την πωληση τοπικων προιοντων…η κυρια Λιγουρη επισεις προ μηνος στην πλατεια μου μιλησε για αυτο….ΜΟΥ ΛΕΕΙ….δημητρα δεν εχεις καπου να βαλεις το φουρνο να σου δημιουργησουμε ενα χωρο εκθετηριου και να πουλας και εσυ τα προιοντα σου…..και της απαντω μαγαζακι εχω ….δε θα μου κλεψετε την επαγγελματικη μου ιδεα……..ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΠΑΓΚΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΜΟΥ ΙΔΕΑΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟ…ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ 20-2-20014….και για την οποια εχουν ενημερωθει ολοι οι ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ….μαλιστα κατα την επισκεψη μου στον κυριο Γεωργακοπουλο στο προσωπικο επαγγελματικο χωρο που διατηρει συνοδευομενη απο την Κυρια βουλα ταμπακη θεοδωροπουλου οταν του ανεπτυξα την ιδεα μου …μου ειπε οτι σαφως θα μπορουσε να υλοποιηθει κι οτι ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΝΕΦ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ θα μπορουσε να ενοικιασει χωρο προς την υλοποιηση αυτης της ΙΔΕΑΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΡΑΞΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ. …..ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΑΝΑ ΕΙΠΕ….ΜΑΣ ΠΡΟΛΑΒΑΤΕ…ΕΜΕΙΣ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ βουζα….μμμμ….και για αυτο ειχα συζητησει οπως και για πολλα αλλα………. ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΜΗΝΑ ΑΠΡΙΛΗ (αρχες) ΤΟΝ Κ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ… ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΝΑ ΚΑΠΙΛΕΥΤΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΙΔΕΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΔΗΜΑΡΧΟΣ….οταν στην κυρια ΤΣΙΚΟΥΡΗ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ Κ ΔΙΟΝΥΣΗ της ανεπτυξα την ΙΔΕΑ την ειχα ρωτησει πρωτιστος αν εχει σκοπο να βαλει υποψηφιοτητα και μου ειχε απαντησει αρνητικα και το υποστηριξε δια λογους προσωπικους…..και αφου συνδιαλεγομαι μαζι της και της αναπτυσω την ιδεα μετα απο συναντηση με τον κ τσιριγωτη βαζει τελικως υποψηφια και ο συνδιασμος της ανακοινωνει και κομματι της προτασης μου ως δημιουργια αυτου………μαλιστα ……..ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΑ ΕΖΗΣΑ ΕΓΩ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΟΜΑ ΣΥΝΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ………….ΣΥΖΗΤΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟ ΑΠΟΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ….ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΟΥ ΠΡΟΤΑΘΗΚΕ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΙΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ Η ΓΕΝΝΕΤΗΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΜΟΥ….ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΠΡΑΞΑ…..ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΑΦΟΥ ΞΕΔΙΠΛΩΝΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΧΕΙΡΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟ ΥΛΟΠΟΙΗΣΩ ΑΠΟ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 2011 Ο Κ ΔΗΜΑΡΧΟΣ μου προτεινε χωρο πια δημιουργιας αυτου…ενα κτηριο στις εργατικες κατοικιες………………..σας επισυναπτω και την επιστολη μου προς το δημο…..μου ζητησαν το βιογραφικο και την αναπτυξη της ιδεας ……..

ΠΡΟΣ
ΔΗΜΟ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗΣ
20-2-2014
Με όλες τις τυπικές διαδικασίες που ορίζει το πλαίσιο του πολιτισμού έχω ονομαστεί Δήμητρα Αλεξοπούλου.
Είμαι γέννημα μητέρας απο Ρόβια Ανδριτσαίνης και πατέρα απο Καστανοχώρι Μεγαλοπόλεως.
Στα 3 πρώτα έτη του γήινου ταξιδιού μου γαλουχήθηκα στη Κάπελι Καστανοχωρίου.
Η οικογένεια μετοικεί στην κοντινή μεγάλη πόλη, με βιομηχανία ενέργειας πια, όπου ο πατέρας γίνεται “εργάτης”, “δημόσιος υπάλληλος” σε αυτή.
Έζησα όπου και τελείωσα το τεχνικό επαγκελματικό λύκειο εως τα 17 μου. Μετοικώ εγώ πια “αυτόνομος νομάς” στο νησί της Πάρου.
Ζώ νεαρή για ενάμιση χρόνο στη πόλη της Κοζάνης όπου απο εκεί πια στα 27 μου μετοικώ οριστικά στη πόλη της Μεγαλόπολης – μητέρα διαζευγμένη με τις ανήλικες κόρες μου -.
Όλα αυτά τα χρόνια οι εργασιακές διακοπές εμένα και του τότε συζύγου ήταν πάντοτε στους τόπους καταγωγής. Κοιτάζοντας το παρελθόν πια αντιλαμβάνομαι ο τι θα μπορούσα να έχω ταξιδέψει σε όλη τη γή, αλλά, εγώ σαν άλλος μετανάστης επέλεγα την επαφή μου με τη γεννέτηρα γή.
Με τη γή η οποία εμένα με έκανε ευτυχισμένη κι απο καταβολής μου είχα τον πόθο της επιλογής να ζώ ως ενήλικας δημιουργός.
Όταν αυτό το ταξίδι ζωής ξεκίνησε, παιδί ακόμα, 17 ετών με το στόμα να χάσκει όλο απορία στο θαύμα της ζωής, γεμάτη όρεξη για γνώση και για μάθηση, μεγαλωμένη σε μία αυτόνομη “οικοκοινότητα”, όπως ήταν η πολυμελής οικογένεια μέσα στην οποία ανατράφηκα, είχα λάβει όλα εκείνα τα θεμέλια για τη δημιουργία στη ζωή.
Βρισκόμενη στο νησί της Πάρου σε ένα νέο περιβάλλον το ρούφαγα με όλη εκείνη την όρεξη του πρωτόγνωρου. Εκεί εργάστηκα σε διάφορους χώρους από τους οποίους έβγαινα με περισσότερη γνώση, καθώς παράλληλα συνέχιζα να είμαι “καλλιτεχνικά”, “χειροπρακτικά” δημιουργική, ζωγραφίζοντας, μεταποιώντας ξύλα, κοχύλια, άμμο κι οτιδήποτε άλλο μου ερέθιζε το ενδιαφέρον και πρωτίστος τη φαντασία, το όνειρο……………….
Εκεί ήταν που συνάντησα και το παππού της θάλαττας,…. εδώ… στο τότε εκεί,… είχα συναντήσει το σοφό ορεσίβιο παππού, Ο ορεσίβιος μου είχε μάθει να παρατητώ τη φύση, να ζώ μέσα σε αυτήν και απο αυτήν. Ο θαλαττινός ως άλλος “θεός” πήρε ύλες και αποτύπωνε τη φύση με αυτές. Η χαρακτηριστική φιγούρα του ναυτικού παππού με τη πίπα, τα λευκά μαλλιά,το καπέλο …εκεί…στο καλντερίμι να διηγήται ιστορίες θαλαττινές αποτυπονωντάστες επάνω στο χαρτί, στο πυλό, το καμβά….θάλαττες και βράχια, ήλιους και ουρανούς ταξιδεμένους. Στη Κοζάνη αργότερα έχοντας πια εργαστήριο τέχνης, συνδιαλεγόμενη με το ταπεινό φύλλο της βαλανιδιάς, τις βέργες απο το αμπέλι, εκείνο το σκουπίδι απο τη τάδε χωματερή, με εκείνη τη λεπτοδουλεμένη βενετσιάνικη χάντρα, το λινό και το μετάξι, το ακριβό χρώμα της πορφύρας, την υαλογραφία και τη χάραξη, τη συνεργασία με δημιουργικούς χειροπράκτες (ξυλουργούς, σιδεράδες, διακοσμητές κ.α) , συλλόγους και ιδιώτες με όρεξη για δημιουργία πολιτισμού.
Η ύλη στα χέρια μου άλλαζε, φανερωνόταν, χρωματιζόταν, έστεινε τρελό χορό, στη λύπη και στη χαρά για ΧΡΗΣΗ ΣΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.
23 συναπτά έτη συνεχόμενης δημιουργίας τα έργα μου ταξίδεψαν με μεταφορικό μέσο την αγάπη σε όλη τη γή.
Σε ένα πρόσφατο μεταβατικό στάδιο ζωής συνοδεύντας τις ανήλικες κόρες μου για τη συνέχεια της μορφωτικης εκπαιδεύσης που τους προσέφερα αποκλειστικά εγώ ως μητέρα μονογονεικής οικογένειας με την σχεδόν ολοκληρωτική απουσία πατέρα εως τότε.έζησα ένα ακόμα γήινο ταξίδι…Μεγαλόπολη, Αθήνα, Πάρο…..

Εκεί…. συνεχίζοντας τις δραστηριοτητές μου με ανθρώπους γνώριμους και νέους, δημιουργικούς συνεργάτες σε ακόμα ποιο ευρύ πλέον καλλιτεχνικό φάσμα πλαισιωμένο με όλα τα είδη τέχνης και βιώνοντας παράλληλα όλη αυτή τη πολιτισμική αλλαγή που έχει ονομαστεί “ΚΡΙΣΗ” …παρατηρούσα….πως αυτή μεταποιούσε την ύλη, μέσα απο την οποία φανερώνεται ο πολιτισμός.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δηλαδή.
Η Ελλάδα γνωστή για τα τέκνα του πνεύματος τα οποία τρέφει. Η Αθήνα όπως και όλες οι πρωτεύουσες της Ευρώπης είναι γεμάτη ζωή, συλλογικότητες, ομάδες ατόμων που δρούν, κολεχτιβες η ίδια έννοια με διαφορετικές λέξεις, ενέργεια και δράση εκδηλωμένες σε όλες τις μορφές. Όπως μας διδάσκει η ιστορία του ανθρώπου, όλα, τα θαύματα της φανερωσεώς του τα δημιούργησε σε τέτοιες μεταβατικές περιόδους….. Κρίσης πολιτισμού !
Εκεί λοιπόν κάτω απο αυτές τις συνθήκες παρατηρώντας την “ΎΛΗ” την “ΥΠΑΡ ΞΗ” πήρε πιο ολοκληρωμένη μορφή μία ιδέα μαθησιακού χαρακτήρα η οποία πριν χρόνια μου είχε γεννηθεί, όταν τα παιδιά μου ακόμα πολύ μικρά και διατηρώντας εργαστήριο τέχνης, ένα χώρο δημιουργίας μέσα στη πόλη της Μεγαλόπολης παρατηρούσα……………………..παρατηρούσα την αγάπη και το θαυμασμό που λάμβανα απο τους ανθρώπους όλων των ηλικιών για αυτό που η “θεά τύχη” έφερε στο δρόμο μου ως εργασία και για βιοποριστικούς λόγους. Σε όλες αυτές τις συναντήσεις και συνδιαλέξεις τόσων ετών έβλεπα τον πόθο και την όρεξη του ανθρώπου για γνώση, την απορία του για τη ΔΗΜΙ ΟΥΡΓΙΑ, για τη τέχνη. Ως μητέρα τούτης της πόλης γνωριζω ότι για να μορφώσω τα παιδιά μου θα έπρεπε να κάνω αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τη πόλη της Μεγαλόπολης ώστε να έρθουν σε επαφή με ένα χώρο πολιτιστικής εναλλακτικής δράσης πέρα απο το χώρο το οποίο διατηρούσα εγώ η μητέρα τους, ο οποίος δεν περιέχει εκδηλώσεις της τέχνης σε όλες της τις μορφές. Το όνειρο κάθε δημιουργού είναι ακριβώς ένας τέτοιος χώρος τεχνών όπου η φαντασία δε θα βρεί εμπόδιο αναπτυξής της……………..καμίνια, χρώματα, εργαλεια….όλες οι ιδέες μπορούν να ανθίσουν σε εναν τέτοιο χώρο.
Μία άλλη παρατήρηση, επιτακτική ανάγκη και επιθυμία παράλληλα είναι η διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς μέσα απο τις παραγκωνισμένες τέχνες.
Οδηγήθηκαν στη λήθη απο τις κοινωνικές αλλαγές οι οποίες επήλθαν με την εκβιομηχανοποίηση του τόπου μας, ώθησαν τον άνθρωπο πολίτη μακριά απο αυτές αφού η ανάγκη αυτών πια καλυπτόταν απο το ανταλλακτικό μέσο, το χρήμα. Μία τάση που κυριάρχησε στη κοινωνία μας αρκετά έτη. Με αποτέλεσμα την έκβαση σε γενεές με την πλήρη εξάρτηση απο αυτό. Τούτη την ώρα (κρίση την ονομάζουμε) παρατηρούμε τον άνθρωπο να αναζητά την ΑΥΤΟ ΝΟΜΙΑ που παρέχουν αυτές οι παραγκωνισμένες τέχνες.
Ο άνθρωπος φεύγοντας μακριά απο τη φύση (παρόλο που ζούμε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη) έφυγε και απο την έννοια της κατανόησης της ανα κύκλωσης, της οικο νομίας, της μετα ποίησης…..που είναι ένα και το αυτό……όλα αυτά μπορεί να τα θαυμάσει μέσα σε αυτήν και να τα ανα γνωρίσει……..το βρέφος που κατά λάθος βάφει τη πετσέτα στο φλυτζάνι με το καφέ, το φύλλο απο το δέντρο που γίνεται στένσιλ, πατρόν, μήτρα για στολίδια ζαχαροπλαστικής,ζωγραφικης, τη πατίνα του χρόνου στα βράχια και στους κορμούς των δέντρων, τα χρώματα κι αρώματα της άνοιξης. Ακριβώς επειδή τα παιδιά μας κι εμείς πια ΄είναι ” ξωτικά ” εγκλωβισμένα σε σπιρτόκουτα, σε καθαρά σαλόνια, τηλεοράσεις και υπολογιστές για…. ψυχαγωγία και παιχνίδι ….τα μέσα δηλαδή εκ παιδευσής μας. Αυτά τα ” ξωτικά ” δεν έχουν συναντήσει εκείνη τη τέχνη επεξεργασίας μαλλιού αιγοπροβάτου, το γνέσιμο, τον αργαλειό και τόσες άλλες τέχνες που σε ορίζουν ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΝΟΜΑ.
Η τέχνη της ανκύκλωσης δεν είναι μόνο εκείνο το παροδικό εφήμερο της καθημερινής ύλης (ο καναπές που έγινε ραφιέρα) αλλά η τέχνη της αυτονομίας που χάνεται ως γνώση του αυτόνομου νομά, οπότε καταλήγεις στην εξάρτηση της αγοράς του αντικειμένου,αφού χάθηκε η γνώση της τέχνης, της δημιουργίας.
Ως δημιουργός, γονέας, πολίτης, ενήλικας, ενεργό μέλλος της κοινωνίας όπως είμαστε όλοι εμείς σε τούτο το τόπο και στέλνω και τούτη την επιστολή ώστε να εκφράσω την επιθυμία και ανάγκη για τη ζήτηση αυτού του χώρου προς εργαστήριο τέχνης το οποίο διατηρώ 23 συν απτά έτη όπως περιγραφικά διηγήθηκα.
Με το όνειρο και την ελπίδα οτι αυτο το εργαστήριο μέσα απο τα σεμινάρια και την συνεργασία με άλλους χώρους τέχνης με τους οποίους ήδη δρώ και υπάρχω της χώρας μας καθώς και του εξωτερικού θα πλαισιωθεί και θα αναπτυχθεί σε ένα ευρύτερο φάσμα των τεχνών……..
Να είναι το πρώτο ” περιβόλι ” τέχνης, χειροπραξίας, δημιουργίας του τόπου μας.
Αυτό το ταπεινό εργαστήρι που έχω δημιουργήσει με αγάπη και όνειρο θα είναι η ” παρά καταθήκη ” μου σε αυτό το ” περιβολι ” τέχνης …απο εσάς ζητώ το χωράφι ……

Σας ευχαριστώ για τα λουλούδια που φυτέψατε στον ανθόκηπο της ψυχής μου

με εκτίμηση
Δήμητρα Αλεξοπούλου

Υ.Γ
Θα ζητούσα μέσα απο εσάς επίσης σε έναν συν πολίτη μας να προσφέρει ένα μεταλικό γλυπτό του ” του ανθρώπου απο παξιμάδια “, το οποίο είχε παρουσιάσει σε μία ομαδική έκθεση δημιουργών της πόλης, στην πόλη μας. Μια έκθεση η οποία είχε δημιουργηθεί στα πλαίσια της σκέψης να αναδυχθεί η τέχνη απο δημιουργούς της πόλης και της ευρύτερης περιοχής και τα παιδιά αυτής να αποκτήσουν μια εικόνα, ερέθισμα, προς τη δημιουργία. Απο καταβολής μου ακούω για το ρομποτοποιημένο άνθρωπο όπου ως άλλη μηχανή για την επιβιωσή του κάνει επαναλληπτικές, τυποποιημένες εργασίες όπου δεν το βοηθούν να αναπτυξει τη φαντασία του.
Δηλαδή το όνειρο.
Δηλαδή τη σκεψη.
Δηλαδή το νού.
Γίνεται απλά ένα παξιμάδι του συστήματος. Αυτό το έργο λοιπόν θα το εζητούσα απο το κ Παναγιώτη Ματζιώρη κι απο εσάς τη άδεια να χρησιμοποιηθεί στο περιβάλλοντα χώρο του κτηρίου. Θα πρέπει να γνωρίζεται οτι φυσικά έχω κάνει έρευνα αγοράς σε κτηριακό επίπεδο. ‘Εχω μελετήσει και έχω φανταστεί. Θα ήθελα να σας ενημερώσω επίσης οτι απο τη στιγμή όπου θα υπάρξει η έδρα του επι χειρείν αυτού, ο εργασιακός μου φάκελος οπως και της μεγάλης (κατά σειρά γεννήσεως κλείνει τα 18 έτη) κόρης μου, παρέα με άλλες ομάδες καλλιτεχνικής δράσης θα κατατεθεί στο υπουργείο πολιτισμού για λόγους δράσης κυρίως κι οχι οικονομικούς…..

…Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΛΕΕΙ…την κατασκευη εκθετηριου για την πωληση τοπικων προιοντων…η κυρια Λιγουρη επισεις προ μηνος στην πλατεια μου μιλησε για αυτο….ΜΟΥ ΛΕΕΙ….δημητρα δεν εχεις καπου να βαλεις το φουρνο να σου δημιουργησουμε ενα χωρο εκθετηριου και να πουλας και εσυ τα προιοντα σου…..και της απαντω μαγαζακι εχω ….δε θα μου κλεψετε την επαγγελματικη μου ιδεα……..ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΠΑΓΚΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΜΟΥ ΙΔΕΑΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟ…ΜΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ 20-2-20014….και για την οποια εχουν ενημερωθει ολοι οι ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ….μαλιστα κατα την επισκεψη μου στον κυριο Γεωργακοπουλο στο προσωπικο επαγγελματικο χωρο που διατηρει συνοδευομενη απο την Κυρια βουλα ταμπακη θεοδωροπουλου οταν του ανεπτυξα την ιδεα μου …μου ειπε οτι σαφως θα μπορουσε να υλοποιηθει κι οτι ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΝΕΦ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ θα μπορουσε να ενοικιασει χωρο προς την υλοποιηση αυτης της ΙΔΕΑΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΠΡΑΞΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΙΠΕ. …..ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΑΝΑ ΕΙΠΕ….ΜΑΣ ΠΡΟΛΑΒΑΤΕ…ΕΜΕΙΣ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΟΥ βουζα….μμμμ….και για αυτο ειχα συζητησει οπως και για πολλα αλλα………. ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΜΗΝΑ ΑΠΡΙΛΗ (αρχες) ΤΟΝ Κ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ… ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΝΑ ΚΑΠΙΛΕΥΤΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΙΔΕΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΔΗΜΑΡΧΟΣ….οταν στην κυρια ΤΣΙΚΟΥΡΗ ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ Κ ΔΙΟΝΥΣΗ της ανεπτυξα την ΙΔΕΑ την ειχα ρωτησει πρωτιστος αν εχει σκοπο να βαλει υποψηφιοτητα και μου ειχε απαντησει αρνητικα και το υποστηριξε δια λογους προσωπικους…..και αφου συνδιαλεγομαι μαζι της και της αναπτυσω την ιδεα μετα απο συναντηση με τον κ τσιριγωτη βαζει τελικως υποψηφια και ο συνδιασμος της ανακοινωνει και κομματι της προτασης μου ως δημιουργια αυτου………μαλιστα ……..ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΑ ΕΖΗΣΑ ΕΓΩ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΟΜΑ ΣΥΝΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ………….ΣΥΖΗΤΩ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟ ΑΠΟΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ….ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΟΥ ΠΡΟΤΑΘΗΚΕ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΙΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ Η ΓΕΝΝΕΤΗΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΜΟΥ….ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΠΡΑΞΑ…..ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΑΦΟΥ ΞΕΔΙΠΛΩΝΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΧΕΙΡΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟ ΥΛΟΠΟΙΗΣΩ ΑΠΟ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 2011 Ο Κ ΔΗΜΑΡΧΟΣ μου προτεινε χωρο πια δημιουργιας αυτου…ενα κτηριο στις εργατικες κατοικιες………………..σας επισυναπτω και την επιστολη μου προς το δημο…..μου ζητησαν το βιογραφικο και την αναπτυξη της ιδεας ……..

ΠΡΟΣ
ΔΗΜΟ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗΣ
20-2-2014
Με όλες τις τυπικές διαδικασίες που ορίζει το πλαίσιο του πολιτισμού έχω ονομαστεί Δήμητρα Αλεξοπούλου.
Είμαι γέννημα μητέρας απο Ρόβια Ανδριτσαίνης και πατέρα απο Καστανοχώρι Μεγαλοπόλεως.
Στα 3 πρώτα έτη του γήινου ταξιδιού μου γαλουχήθηκα στη Κάπελι Καστανοχωρίου.
Η οικογένεια μετοικεί στην κοντινή μεγάλη πόλη, με βιομηχανία ενέργειας πια, όπου ο πατέρας γίνεται “εργάτης”, “δημόσιος υπάλληλος” σε αυτή.
Έζησα όπου και τελείωσα το τεχνικό επαγκελματικό λύκειο εως τα 17 μου. Μετοικώ εγώ πια “αυτόνομος νομάς” στο νησί της Πάρου.
Ζώ νεαρή για ενάμιση χρόνο στη πόλη της Κοζάνης όπου απο εκεί πια στα 27 μου μετοικώ οριστικά στη πόλη της Μεγαλόπολης – μητέρα διαζευγμένη με τις ανήλικες κόρες μου -.
Όλα αυτά τα χρόνια οι εργασιακές διακοπές εμένα και του τότε συζύγου ήταν πάντοτε στους τόπους καταγωγής. Κοιτάζοντας το παρελθόν πια αντιλαμβάνομαι ο τι θα μπορούσα να έχω ταξιδέψει σε όλη τη γή, αλλά, εγώ σαν άλλος μετανάστης επέλεγα την επαφή μου με τη γεννέτηρα γή.
Με τη γή η οποία εμένα με έκανε ευτυχισμένη κι απο καταβολής μου είχα τον πόθο της επιλογής να ζώ ως ενήλικας δημιουργός.
Όταν αυτό το ταξίδι ζωής ξεκίνησε, παιδί ακόμα, 17 ετών με το στόμα να χάσκει όλο απορία στο θαύμα της ζωής, γεμάτη όρεξη για γνώση και για μάθηση, μεγαλωμένη σε μία αυτόνομη “οικοκοινότητα”, όπως ήταν η πολυμελής οικογένεια μέσα στην οποία ανατράφηκα, είχα λάβει όλα εκείνα τα θεμέλια για τη δημιουργία στη ζωή.
Βρισκόμενη στο νησί της Πάρου σε ένα νέο περιβάλλον το ρούφαγα με όλη εκείνη την όρεξη του πρωτόγνωρου. Εκεί εργάστηκα σε διάφορους χώρους από τους οποίους έβγαινα με περισσότερη γνώση, καθώς παράλληλα συνέχιζα να είμαι “καλλιτεχνικά”, “χειροπρακτικά” δημιουργική, ζωγραφίζοντας, μεταποιώντας ξύλα, κοχύλια, άμμο κι οτιδήποτε άλλο μου ερέθιζε το ενδιαφέρον και πρωτίστος τη φαντασία, το όνειρο……………….
Εκεί ήταν που συνάντησα και το παππού της θάλαττας,…. εδώ… στο τότε εκεί,… είχα συναντήσει το σοφό ορεσίβιο παππού, Ο ορεσίβιος μου είχε μάθει να παρατητώ τη φύση, να ζώ μέσα σε αυτήν και απο αυτήν. Ο θαλαττινός ως άλλος “θεός” πήρε ύλες και αποτύπωνε τη φύση με αυτές. Η χαρακτηριστική φιγούρα του ναυτικού παππού με τη πίπα, τα λευκά μαλλιά,το καπέλο …εκεί…στο καλντερίμι να διηγήται ιστορίες θαλαττινές αποτυπονωντάστες επάνω στο χαρτί, στο πυλό, το καμβά….θάλαττες και βράχια, ήλιους και ουρανούς ταξιδεμένους. Στη Κοζάνη αργότερα έχοντας πια εργαστήριο τέχνης, συνδιαλεγόμενη με το ταπεινό φύλλο της βαλανιδιάς, τις βέργες απο το αμπέλι, εκείνο το σκουπίδι απο τη τάδε χωματερή, με εκείνη τη λεπτοδουλεμένη βενετσιάνικη χάντρα, το λινό και το μετάξι, το ακριβό χρώμα της πορφύρας, την υαλογραφία και τη χάραξη, τη συνεργασία με δημιουργικούς χειροπράκτες (ξυλουργούς, σιδεράδες, διακοσμητές κ.α) , συλλόγους και ιδιώτες με όρεξη για δημιουργία πολιτισμού.
Η ύλη στα χέρια μου άλλαζε, φανερωνόταν, χρωματιζόταν, έστεινε τρελό χορό, στη λύπη και στη χαρά για ΧΡΗΣΗ ΣΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ.
23 συναπτά έτη συνεχόμενης δημιουργίας τα έργα μου ταξίδεψαν με μεταφορικό μέσο την αγάπη σε όλη τη γή.
Σε ένα πρόσφατο μεταβατικό στάδιο ζωής συνοδεύντας τις ανήλικες κόρες μου για τη συνέχεια της μορφωτικης εκπαιδεύσης που τους προσέφερα αποκλειστικά εγώ ως μητέρα μονογονεικής οικογένειας με την σχεδόν ολοκληρωτική απουσία πατέρα εως τότε.έζησα ένα ακόμα γήινο ταξίδι…Μεγαλόπολη, Αθήνα, Πάρο…..

Εκεί…. συνεχίζοντας τις δραστηριοτητές μου με ανθρώπους γνώριμους και νέους, δημιουργικούς συνεργάτες σε ακόμα ποιο ευρύ πλέον καλλιτεχνικό φάσμα πλαισιωμένο με όλα τα είδη τέχνης και βιώνοντας παράλληλα όλη αυτή τη πολιτισμική αλλαγή που έχει ονομαστεί “ΚΡΙΣΗ” …παρατηρούσα….πως αυτή μεταποιούσε την ύλη, μέσα απο την οποία φανερώνεται ο πολιτισμός.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ δηλαδή.
Η Ελλάδα γνωστή για τα τέκνα του πνεύματος τα οποία τρέφει. Η Αθήνα όπως και όλες οι πρωτεύουσες της Ευρώπης είναι γεμάτη ζωή, συλλογικότητες, ομάδες ατόμων που δρούν, κολεχτιβες η ίδια έννοια με διαφορετικές λέξεις, ενέργεια και δράση εκδηλωμένες σε όλες τις μορφές. Όπως μας διδάσκει η ιστορία του ανθρώπου, όλα, τα θαύματα της φανερωσεώς του τα δημιούργησε σε τέτοιες μεταβατικές περιόδους….. Κρίσης πολιτισμού !
Εκεί λοιπόν κάτω απο αυτές τις συνθήκες παρατηρώντας την “ΎΛΗ” την “ΥΠΑΡ ΞΗ” πήρε πιο ολοκληρωμένη μορφή μία ιδέα μαθησιακού χαρακτήρα η οποία πριν χρόνια μου είχε γεννηθεί, όταν τα παιδιά μου ακόμα πολύ μικρά και διατηρώντας εργαστήριο τέχνης, ένα χώρο δημιουργίας μέσα στη πόλη της Μεγαλόπολης παρατηρούσα……………………..παρατηρούσα την αγάπη και το θαυμασμό που λάμβανα απο τους ανθρώπους όλων των ηλικιών για αυτό που η “θεά τύχη” έφερε στο δρόμο μου ως εργασία και για βιοποριστικούς λόγους. Σε όλες αυτές τις συναντήσεις και συνδιαλέξεις τόσων ετών έβλεπα τον πόθο και την όρεξη του ανθρώπου για γνώση, την απορία του για τη ΔΗΜΙ ΟΥΡΓΙΑ, για τη τέχνη. Ως μητέρα τούτης της πόλης γνωριζω ότι για να μορφώσω τα παιδιά μου θα έπρεπε να κάνω αρκετά χιλιόμετρα μακριά από τη πόλη της Μεγαλόπολης ώστε να έρθουν σε επαφή με ένα χώρο πολιτιστικής εναλλακτικής δράσης πέρα απο το χώρο το οποίο διατηρούσα εγώ η μητέρα τους, ο οποίος δεν περιέχει εκδηλώσεις της τέχνης σε όλες της τις μορφές. Το όνειρο κάθε δημιουργού είναι ακριβώς ένας τέτοιος χώρος τεχνών όπου η φαντασία δε θα βρεί εμπόδιο αναπτυξής της……………..καμίνια, χρώματα, εργαλεια….όλες οι ιδέες μπορούν να ανθίσουν σε εναν τέτοιο χώρο.
Μία άλλη παρατήρηση, επιτακτική ανάγκη και επιθυμία παράλληλα είναι η διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς μέσα απο τις παραγκωνισμένες τέχνες.
Οδηγήθηκαν στη λήθη απο τις κοινωνικές αλλαγές οι οποίες επήλθαν με την εκβιομηχανοποίηση του τόπου μας, ώθησαν τον άνθρωπο πολίτη μακριά απο αυτές αφού η ανάγκη αυτών πια καλυπτόταν απο το ανταλλακτικό μέσο, το χρήμα. Μία τάση που κυριάρχησε στη κοινωνία μας αρκετά έτη. Με αποτέλεσμα την έκβαση σε γενεές με την πλήρη εξάρτηση απο αυτό. Τούτη την ώρα (κρίση την ονομάζουμε) παρατηρούμε τον άνθρωπο να αναζητά την ΑΥΤΟ ΝΟΜΙΑ που παρέχουν αυτές οι παραγκωνισμένες τέχνες.
Ο άνθρωπος φεύγοντας μακριά απο τη φύση (παρόλο που ζούμε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη) έφυγε και απο την έννοια της κατανόησης της ανα κύκλωσης, της οικο νομίας, της μετα ποίησης…..που είναι ένα και το αυτό……όλα αυτά μπορεί να τα θαυμάσει μέσα σε αυτήν και να τα ανα γνωρίσει……..το βρέφος που κατά λάθος βάφει τη πετσέτα στο φλυτζάνι με το καφέ, το φύλλο απο το δέντρο που γίνεται στένσιλ, πατρόν, μήτρα για στολίδια ζαχαροπλαστικής,ζωγραφικης, τη πατίνα του χρόνου στα βράχια και στους κορμούς των δέντρων, τα χρώματα κι αρώματα της άνοιξης. Ακριβώς επειδή τα παιδιά μας κι εμείς πια ΄είναι ” ξωτικά ” εγκλωβισμένα σε σπιρτόκουτα, σε καθαρά σαλόνια, τηλεοράσεις και υπολογιστές για…. ψυχαγωγία και παιχνίδι ….τα μέσα δηλαδή εκ παιδευσής μας. Αυτά τα ” ξωτικά ” δεν έχουν συναντήσει εκείνη τη τέχνη επεξεργασίας μαλλιού αιγοπροβάτου, το γνέσιμο, τον αργαλειό και τόσες άλλες τέχνες που σε ορίζουν ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΝΟΜΑ.
Η τέχνη της ανκύκλωσης δεν είναι μόνο εκείνο το παροδικό εφήμερο της καθημερινής ύλης (ο καναπές που έγινε ραφιέρα) αλλά η τέχνη της αυτονομίας που χάνεται ως γνώση του αυτόνομου νομά, οπότε καταλήγεις στην εξάρτηση της αγοράς του αντικειμένου,αφού χάθηκε η γνώση της τέχνης, της δημιουργίας.
Ως δημιουργός, γονέας, πολίτης, ενήλικας, ενεργό μέλλος της κοινωνίας όπως είμαστε όλοι εμείς σε τούτο το τόπο και στέλνω και τούτη την επιστολή ώστε να εκφράσω την επιθυμία και ανάγκη για τη ζήτηση αυτού του χώρου προς εργαστήριο τέχνης το οποίο διατηρώ 23 συν απτά έτη όπως περιγραφικά διηγήθηκα.
Με το όνειρο και την ελπίδα οτι αυτο το εργαστήριο μέσα απο τα σεμινάρια και την συνεργασία με άλλους χώρους τέχνης με τους οποίους ήδη δρώ και υπάρχω της χώρας μας καθώς και του εξωτερικού θα πλαισιωθεί και θα αναπτυχθεί σε ένα ευρύτερο φάσμα των τεχνών……..
Να είναι το πρώτο ” περιβόλι ” τέχνης, χειροπραξίας, δημιουργίας του τόπου μας.
Αυτό το ταπεινό εργαστήρι που έχω δημιουργήσει με αγάπη και όνειρο θα είναι η ” παρά καταθήκη ” μου σε αυτό το ” περιβολι ” τέχνης …απο εσάς ζητώ το χωράφι ……

Σας ευχαριστώ για τα λουλούδια που φυτέψατε στον ανθόκηπο της ψυχής μου

με εκτίμηση
Δήμητρα Αλεξοπούλου

Υ.Γ
Θα ζητούσα μέσα απο εσάς επίσης σε έναν συν πολίτη μας να προσφέρει ένα μεταλικό γλυπτό του ” του ανθρώπου απο παξιμάδια “, το οποίο είχε παρουσιάσει σε μία ομαδική έκθεση δημιουργών της πόλης, στην πόλη μας. Μια έκθεση η οποία είχε δημιουργηθεί στα πλαίσια της σκέψης να αναδυχθεί η τέχνη απο δημιουργούς της πόλης και της ευρύτερης περιοχής και τα παιδιά αυτής να αποκτήσουν μια εικόνα, ερέθισμα, προς τη δημιουργία. Απο καταβολής μου ακούω για το ρομποτοποιημένο άνθρωπο όπου ως άλλη μηχανή για την επιβιωσή του κάνει επαναλληπτικές, τυποποιημένες εργασίες όπου δεν το βοηθούν να αναπτυξει τη φαντασία του.
Δηλαδή το όνειρο.
Δηλαδή τη σκεψη.
Δηλαδή το νού.
Γίνεται απλά ένα παξιμάδι του συστήματος. Αυτό το έργο λοιπόν θα το εζητούσα απο το κ Παναγιώτη Ματζιώρη κι απο εσάς τη άδεια να χρησιμοποιηθεί στο περιβάλλοντα χώρο του κτηρίου. Θα πρέπει να γνωρίζεται οτι φυσικά έχω κάνει έρευνα αγοράς σε κτηριακό επίπεδο. ‘Εχω μελετήσει και έχω φανταστεί. Θα ήθελα να σας ενημερώσω επίσης οτι απο τη στιγμή όπου θα υπάρξει η έδρα του επι χειρείν αυτού, ο εργασιακός μου φάκελος οπως και της μεγάλης (κατά σειρά γεννήσεως κλείνει τα 18 έτη) κόρης μου, παρέα με άλλες ομάδες καλλιτεχνικής δράσης θα κατατεθεί στο υπουργείο πολιτισμού για λόγους δράσης κυρίως κι οχι οικονομικούς…..

Διαβάζοντας το σχόλιο της κυρίας Αλεξοπούλου, (όσο άντεξα, δηλαδή) επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου=
“Οι ψεκασμοί είναι πραγματικότητα.”
Δεν εξηγείται αλλιώς!

Διαβάζοντας το σχόλιο της κυρίας Αλεξοπούλου, (όσο άντεξα, δηλαδή) επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου=
“Οι ψεκασμοί είναι πραγματικότητα.”
Δεν εξηγείται αλλιώς!