Γράφει ο Γιώργος Κουρτέσης..
Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας, όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ανθρώπους να δίνουν τη δική τους μάχη για τη ζωή. Σε πεζοδρόμια, στοές και πάρκα αντικρίζεις άστεγους να ζουν σαν χελώνες χωρίς τα καβούκια τους. Κάποιοι είναι χρήστες ουσιών και αλκοόλ, άνθρωποι της παραβατικότητας με σοβαρά ψυχικά νοσήματα και κάποιοι που μέχρι πρότινος είχαν μια “φυσιολογική” ζωή. Ωστόσο, υπάρχουν και μερικοί που κάνουν ορισμένα πράγματα για να ξεχαστούν και να νιώσουν λίγο καλύτερα.. Θα καταλάβετε τι εννοώ..
Ακούγοντας, λοιπόν, την λέξη “ποδόσφαιρο” στο μυαλό όλων έρχονται διάφορες εικόνες, αλλά πολύ συγκεκριμένες. Συνήθως χρήματα, μεγάλες ομάδες και “αστέρες” του χώρου είναι οι εικόνες αυτές που “πρωταγωνιστούν” στο μυαλό μας στο άκουσμα αυτής της λέξης. Μιας λέξης που η πραγματική της έννοια όλο και αρχίζει να “αχνοφαίνεται”. Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να την κάνει πιο “ορατή” ή να φανταστεί κάτι άλλο. Κάτι.. που να μας “χτυπήσει στην καρδιά” και να μας λυγίσει. Κάτι.. που να μας κάνει να σκεφτούμε δυο πράγματα παραπάνω. Κάτι.. που να μας προβληματίσει για το τι είναι, τελικά, ποδόσφαιρο και, γενικότερα, αθλητισμός. Μια βοήθεια σε αυτό θα ήταν αν η λέξη “κάτι” θα μπορούσε να αντικατασταθεί απ’ τη λέξη ”κάποιος”. Κάποιος, λοιπόν, που να μας κάνει να νιώσουμε τα παραπάνω. Εγώ ήμουν τυχερός και.. τα ένιωσα! Ο “κάποιος”, όμως, αυτός δεν είναι ένας αλλά μερικοί ακόμα. Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών μας. Ποιοι είναι άραγε; Η Μαρία, η Στέλλα και ο Παναγιώτης από τη Θεσσαλονίκη, ο Νίκος και ο Αποστόλης από το Βόλο και ο Νίκος και ο Παναγιώτης από την Αθήνα. Η Εθνική μας Ομάδα Αστέγων.
Η Εθνική Ελληνική Ομάδα Αστέγων συγκροτήθηκε για πρώτη φορά το 2006, με αφορμή την καμπάνια “Γκολ στη Φτώχεια” που ξεκίνησε το περιοδικό “Γαλέρα”. Αρωγοί στα πρώτα βήματα της προσπάθειας υπήρξαν το Ίδρυμα Υποδοχής Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, οι Γιατροί του κόσμου, η Μονάδα Απεξάρτησης “18 Άνω” και είκοσι συνολικά Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Ο συντονιστής της προσπάθειας είναι ο Χρήστος Αλεφάντης και προπονήσεις διεξάγονται όλο το χρόνο στα δημοτικά γηπεδάκια του Ρουφ, όπου και επιλέγονται τα μέλη της αποστολής. Προπονητής της ομάδας είναι ένας πρώην παίκτης της, ο Γιάννης Κώτσος, ο οποίος συμμετείχε ως αθλητής στο 7ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων που είχε φιλοξενηθεί το 2009 στο Μιλάνο.
Πως, όμως, εγώ ένιωσα αυτά που προανέφερα; Ως Δημοσιογράφος, είχα βρεθεί πριν καιρό σε μια εκδήλωση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Εκεί, απονεμήθηκαν τα Δημοσιογραφικά Βραβεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ) για 18η φορά. Στη διάρκεια της εκδήλωσης, βραβεύτηκαν οι Δημοσιογράφοι με τα καλύτερα ρεπορτάζ στον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο για τη χρονιά που πέρασε, ενώ απονεμήθηκαν τιμητικές διακρίσεις στα παιδιά των συναδέλφων που εισήχθησαν στα ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, καθώς και σε συγγραφείς αθλητικούς συντάκτες-μέλη ΠΣΑΤ. Βέβαια, το βραβείο που ξεχώρισε για μένα ήταν το τηλεοπτικό ρεπορτάζ του Γιάννη Θειακού. Η μεγάλη διάκριση της Εθνικής Ομάδας των Αστέγων στο πρόσφατο τουρνουά στο Άμστερνταμ, όπου ανακηρύχθηκαν πρωταθλητές, ήταν η αφορμή ώστε ο Γιάννης Θειακός να συναντήσει τους παίκτες αυτής της ομάδας και μέσα από το ρεπορτάζ του να δώσει μια άλλη διάσταση σ’ αυτήν την τεράστια προσπάθεια. Ο Δημοσιογράφος θέλησε να μοιραστεί το βραβείο του μαζί τους, τους οποίους και είχε καλέσει στην εκδήλωση. Οι άστεγοι κέρδισαν το ζεστό και συνεχόμενο χειροκρότημα της γεμάτης αίθουσας με την συγκίνηση να είναι διάχυτη.
Οι δηλώσεις του κ. Θειακού αλλά και του προπονητή της ομάδας με έκαναν να θυμηθώ κάποιες αξίες όταν ακούω τη λέξη “ποδόσφαιρο”. Αγάπη, αγώνας, υπομονή, όνειρο, πίστη και αισιοδοξία. Έμαθα από αυτούς τους.. ήρωες πως ότι και να μου συμβαίνει υπάρχει τρόπος να κάνω αυτό που μου αρέσει και με ευχαριστεί. Να “παλεύω” για μια αγάπη και ένα όνειρο μου αλλά και για μια στιγμή όπου θα χαμογελάσω, έστω και λίγο. Ο αθλητισμός έχει τον σκοπό του να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όταν με τον χώρο της “στρογγυλής Θεάς” ασχολούνται και άτομα που δεν έχουν που να κοιμηθούν, δεν ξέρουν αν θα έχουν κάτι να φάνε και που, γενικά, δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις βασικές τους ανάγκες, αυτό κάτι δείχνει. Το ποδόσφαιρο μας ενώνει, μας δίνει αυτοπεποίθηση και μας κάνει να ξεχνάμε τα προβλήματα μας.
Συμπέρασμα; “Η ευτυχία ορίζεται διαφορετικά στον κάθε άνθρωπο και για κάποιους δεν έρχεται μόνο με τα χρήματα..”
