Το κείμενο που θα διαβάσετε είναι γραμμένο από την Σοφία…
“Τα αδέσποτα”
Μεγάλωσα. Κάποια μέρα ξαφνικά με πέταξαν από τα σαλόνια στο δρόμο. Μου είπαν πως πηγαίναμε βόλτα κι εγώ το πίστεψα. Μάλλον έφταιγε που τους αγαπούσα κι ακόμα τους αγαπάω. Έτρεξα πίσω από το αμάξι…τους έψαχνα για μέρες, μηνες, χρονια αλλά δεν τους βρήκα ποτέ. Άρχισα να πεινάω, να αδυνατίζω. Σιγά σιγά έχανα το τρίχωμα μου. Δεν ήμουν πια εκείνο το χαρούμενο σκυλί. Τώρα πλέον είμαι το επιθετικό αδέσποτο της γειτονιάς σου. Κι όμως . Εσύ είσαι που δεν αφήνεις το παιδί σου να με πλησιάσει γιατί λες πως έχω χίλιες δυο αρρώστιες στο δρόμο που ζω. Εσύ είσαι αυτός που όταν με βλέπεις απομακρυνεσαι μην σε ακουμπησω κι πάθεις κάτι. Εσυ εισαι που με κλωτσας γιατι νομιζεις οτι φταιω για τα προβληματα σου .Εσυ είσαι αυτός που με πήρες σπίτι σου κι μετά με άφησες σαν σκουπίδι στο
δρόμο χωρίς να σε νοιάζει η τύχη μου. Εσύ είσαι όμως κι αυτός που κάποιες φορές με πλησιάζεις. Μου μαθαίνεις να εμπιστεύομαι ξανά. Θεραπεύεις τα τραύματα μου κι κατανοείς τον πόνο μου. Μου δίνεις ένα νέο σπίτι κι ζω την υπόλοιπη ζωή μου χαρούμενος. Εσύ άνθρωπε είσαι όλη μου η ζωή κι από σένα εξαρτώμαι. Εσύ με υιοθέτησες εσύ με άφησες αδέσποτο κι μετά εσύ πάλι μου έδωσες ένα νέο σπιτικό. Όμως εγώ πάντα θα ψάχνω εσένα. Τον έναν . Αυτόν που γνώρισα πρώτο . Που οσο μίσος κι αν μου έδειξες δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Γιατί είμαι σκύλος κι όχι άνθρωπος.
“Οι άστεγοι”
Δεν γεννήθηκα στο δρόμο. Οι συνθήκες με έφεραν εδώ. Είχα κι εγώ σπίτι κι χρήματα κάποτε. Τώρα ζω στο δρόμο. Είμαι ο άνθρωπος που φοβάσαι. Που όταν με βλέπεις αλλάζεις “διακριτικά ” πεζοδρόμιο μην σε πειράξω. Είμαι αυτός που κοιτάς με οίκτο κι αναρωτιέσαι γιατί κατέληξα έτσι. Ξεσπάς πάνω μου. Νομιζεις πως επειδή έχεις κάτι παραπάνω από μένα είσαι ανώτερος. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν έχω την δύναμη για κάτι τέτοιο. Όμως ο δρόμος έχει κι τα καλά του. Μου έμαθε πολλά . Πως να σέβομαι, πως να εκτιμώ κι πως να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Αυτά δεν μου τα έμαθε ακριβώς η ζωή στον δρόμο αλλά η ζωή στο δρόμο παρέα με τον καλύτερο μου φίλο. Έναν αδέσποτο τεράστιο αγαθό γίγαντα που έγινε η οικογένεια μου. Παρατηρούσα τον τρόπο ζωής του κι έμαθα πολλά. Κυρίως το πως να πλησιάζω τους ανθρώπους και το πως να είμαι πάντα καλοσυνατος. Όμως εσύ ακόμα με χλευαζεις . Βρωμιάρη με λες κι όταν περνάς από δίπλα μου με κοιτάς με μίσος.
Μάθε κι αυτό όμως: Το αδέσποτο είναι ένα καθαρόαιμο Αγίου βερναρδου ακριβοπληρωμένο από το πιο διάσημο εκτροφείο της Ελβετίας. Και ο αστεγος ειναι απόφοιτος της ιατρικής σχολής Αθηνών κι βρέθηκε στο δρόμο επειδή προσεφερε όλα τα χρήματα του σε άτομα που το είχαν πραγματική ανάγκη.
Ποια η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο πλασμάτων ? Χλευαζεις κι τα δύο βλέποντας τα κατώτερα. Όμως κρίνεις μόνο από αυτό που βλέπεις χωρίς να ξέρεις την ιστορία τους κι τη μάχη που έχουν δώσει για να είναι αυτό που είναι.
Σκέψου πριν κρίνεις .
Είτε άστεγος είτε αδέσποτο ειναι το ίδιο. Θα μιλούσες σε έναν άστεγο ? Θα έπαιρνες στο σπίτι σου ένα αδέσποτο ? Έχουν κι οι δυο την άναγκη από τη φροντίδα μας γιατί έτυχε που δεν βρισκόμαστε στην θέση τους . Αν όμως ήμασταν εμείς ?
