Αγαπάς τον αγροτουρισμό; Πνίγεσαι από την τσιμεντούπολη που ζεις και ψάχνεις διεξόδους για να αναπνεύσεις; Θέλεις να δεις πώς είναι να είσαι αγρότης ή να έχεις ένα κτήμα με πολλά και ξεχωριστά ζώα; Έχεις παιδιά ή θέλεις να νιώσεις ο ίδιος ξανά παιδί;
Αν νιώθεις κάτι από τα παραπάνω ή όλα μαζί όπως ένιωθα εγώ μέχρι πριν λίγες ημέρες σου έχω πρόταση. Θα σου μεταφέρω τη δική μου εμπειρία μέσα από λέξεις και εικόνες και ίσως σε βοηθήσω ή απλώς σε «ταρακουνήσω» για μια νέα περιπέτεια.
Ένα θέμα στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη – πριν 2 χρόνια -, το Instagram του Σάκη Ρουβά με την κόρη του Αναστασία να ταΐζει ελάφια στο στόμα και το απωθημένο μου από μικρή να κάνω ιππασία με οδήγησαν στο «Αγρόκτημα τα παπάκια». Πρόκειται για ένα κτήμα 260 στρεμμάτων στην καρδιά της Πελοποννήσου. Συγκεκριμένα, 8χλμ έξω από την Καρύταινα ή 13χλμ από τη Δημητσάνα.
Φτάνοντας στο αγρόκτημα με υποδέχθηκε η Φωτεινή, η κόρη της οικογένειας Σπυρακοπούλου, μας ξενάγησε στο χώρο, μας μίλησε για τη ζωή στο χωριό και στο αγρόκτημα, αλλά και για όλα όσα μπορείς να δεις και να ζήσεις εκεί.
Στο αγρόκτημα φιλοξενούνται άγρια και ήμερα ζώα και πτηνά. Με ένα σακουλάκι καλαμπόκι θα γίνεις ο καλύτερος φίλος των ελαφιών γένους Dama Dama. Τέσσερα κοπάδια υπάρχουν στο δάσος και το καθένα έχει το δικό του χώρο και τον δικό του αρχηγό. «Αρχηγός είναι ο πιο μεγάλος σε μέγεθος, αυτός ορίζει το μέρος που θα βρίσκεται το κοπάδι χωρίς όμως να ενδιαφέρεται για τα μέλη του», μου εξηγεί η Φωτεινή και συνεχίζει «Τα ελάφια δυο φορές το χρόνο χάνουν τα κέρατά τους τα οποία ξανά βγαίνουν». Κάνοντας μας έτσι να αισθανθούμε καλύτερα για τα κέρατα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι ως διακοσμητικά.
Τα ελάφια μόλις ακούσουν το χτύπημα από τη σακούλα με το καλαμπόκι σε περικυκλώνουν και προσπαθούν να σου κλέψουν την τροφή, με βασικό “κλέφτη”… τον αρχηγό τους – θα τον καταλάβεις από τις ηγετικές του τάσεις και όχι από το αίσθημα προστασίας του κοπαδιού αφού ενδιαφέρεται μόνο για τη δική του επιβίωση -. Αρχηγός από το κοπάδι ορίζεται το πιο μεγαλόσωμο ελάφι.
Περπατώντας στο δάσος, συναντήσαμε τα αγριογούρουνα, γένους Sus Scrofa. Τα εν λόγω ζώα δεν είναι ήρεμα και δεν μπορείς να τα πλησιάσεις. Οι ιδιοκτήτες του αγροκτήματος μάλιστα πρέπει να έχουν το νου τους για να τα ταΐζουν στην ώρα τους γιατί αλλιώς… τρώνε ακόμα και τα μωρά τους.
Στο αγρόκτημα θα συναντήσεις επίσης ελληνικά γαϊδουράκια, άλογα ράτσας Friesian, φασιανούς, πέρδικες, γαλοπούλες, φραγκόκοτες, ορτύκια, περιστέρια, στρουθοκάμηλους, παγώνια με μεγάλα χρωματιστά φτερά που επίσης χάνουν δυο φορές το χρόνο, πάπιες, χήνες, γαλόπαπα, κύκνους, νεροχελώνες και ψάρια του γλυκού νερού.
Αν είστε τυχεροί – εμείς δεν ήμαστε – μπορεί να πετύχετε και κάποια γέννα ή τα μωρά των ζώων που μόλις έχουν γεννηθεί και είναι ακόμα πιο άκακα και τρυφερά. Αν βέβαια συναντήσετε μωρό ελαφίνας απομακρυνθείτε για το καλό τους. «Τα ελάφια έχουν την ικανότητα να παίρνουν το χρώμα της φύσης. Όταν γεννάνε οι ελαφίνες δεν βρίσκουμε τα μωρά τους αλλά και να τα βρούμε δεν τα ακουμπάμε ποτέ. Αν ακουμπήσεις ένα μωρό η αγέλη το σκοτώνει γιατί νιώθει πως γίνεται φίλος με τον «εχθρό», τον άνθρωπο», μου εξηγεί η Φωτεινή.
Αυτό ευτυχώς δεν ίσχυε για τα δυο μικρά κατσικάκια που πετύχαμε. Άπλωσα το χέρι μου κι εκείνα με έγλειψαν δείχνοντάς μου την αγάπη τους.
Επειδή όμως η μάνα είναι μια και ίδια σε όλα τα θηλαστικά τα κατσικάκια εξαφανίστηκαν μόλις έδωσε το σήμα – με έναν ήχο – η μαμά τους η οποία ένιωσε πως κάποιος πλησιάζει τα μωρά της.
Λίγα μέτρα πιο πέρα, έχει σχεδιαστεί μια ιδιαίτερη παιδική χαρά με κούνιες, τσουλήθρες αλλά και πολλές ξύλινες κατασκευές. «Μαμά, μπαμπά κοίτα εδώ είναι το Survivor», λένε εδώ και λίγους μήνες τα παιδιά στους γονείς τους προσπαθώντας να εξερευνήσουν το χώρο αλλά και να ζήσουν τη δική τους εμπειρία.
Η ώρα του φαγητού έχει φτάσει και οι σπιτικές γεύσεις στην ταβέρνα θυμίζουν κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι. Τα μαγειρευτά έχουν την υπογραφή της Φωτεινής και της μητέρας της ενώ στα κάρβουνα θα συναντήσατε τους άντρες της οικογένειας, τον αδελφό και τον πατέρα της. «Από την παραγωγή στην κατανάλωση», μας λέει ο σερβιτόρος προτείνοντάς μας ελάφι κοκκινιστό, αγριογούρουνο στιφάδο και πικάντικο ψαρονέφρι στη σχάρα με ψητή ντομάτα την ώρα που μας φέρνει δικό τους τσίπουρο για το καλωσόρισμα. Στο τέλος, το γιαούρτι με χειροποίητο γλυκό του κουταλιού είναι ιδανικό για να χωνέψεις.
Με γεμάτο στομάχι αλλά και ψυχή φεύγεις από το αγρόκτημα «Τα παπάκια» και αν έχεις χρόνο και διάθεση ανηφορίζεις προς τη Δημητσάνα. Ένα πετρόχτιστο χωριό που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Αρκεί μια ερώτηση όπως «καλά πάω από εδώ για το ξενοδοχείο; ή «πού μπορούμε να πάμε να πιούμε ένα καφέ;». Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, χαρούμενοι και έτοιμοι να σε βοηθήσουν σε ότι τους ζητήσεις.
Αν μείνεις στη Δημητσάνα μην παραλείψεις να περάσεις μια βόλτα από την ταβέρνα του Χρόνη, στη Ζάτουνα, όχι τόσο για το φαγητό – αν και είναι εξαιρετικό – αλλά για να τον γνωρίσεις. Το λόγο – εκτός από το όνομα του μαγαζιού «ου μπλέξεις» -, θα τον καταλάβεις με το «καλησπέρα σας».
Στη Δημητσάνα αξίζει να επισκεφθείς το υπαίθριο μουσείο υδροκίνησης ώστε να καταλάβεις τη σημασία της υδορκίνησης στην παραδοσιακή κοινωνία. Πώς έπλεναν τα ρούχα τους, πώς λειτουργούσε ο αλευρόμυλος και πώς φτιαχνόταν το μπαρούτι είναι κάποιο από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν.
Η Δημητσάνα είναι το κατάλληλο μέρος αν αγαπάς και τις δραστηριότητες. Rafting στο Λούσιο ποταμό, πεζοπορία ανάμεσα σε σκιερά δάση και πέτρινα αρχοντοχωριά, trekking στο καταπράσινο τοπίο με πλατάνια, έλατα και άφθονα νερά ακόμα και kayak σε κρυφές παραλίες κοντά στο χωριό. Τα αξιοθέατα επίσης πολλά και με μεγάλη ιστορική σημασία. Το σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ο Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα, Ιστορικά μοναστήρια, το φράγκικο κάστρο αλλά και το λαογραφικό μουσείο και η σχολή αργυροχρυσοχοΐας είναι μόνο λίγα χιλιόμετρα μακριά.
Αν πάλι θέλεις να ξεκουραστείς μια επίσκεψη στο Λούσιο και πολλά φωτογραφικά κλικς αρκούν για να θαυμάσεις το τοπίο και να απαθανατίσεις τις στιγμές.
Μεγάλη εμπειρία αποτελεί και η ιππασία. Αν είσαι λάτρης ή αν θέλεις να δεις αν μπορείς να ιππεύσεις και μέχρι σήμερα δεν είχες την ευκαιρία ο κος Βασίλης με τη σύζυγό του Τιτίκα, σε περιμένουν στο Ιπποστάσιο στη Στεμνίτσα για να σε μάθουν να σέβεσαι αλλά και να καβαλάς ένα άλογο.
Όσο για την εξάσκηση όσων έμαθες, ο Χρήστος στην Ελάτη είναι εκεί για να κάνεις μια μεγάλη βόλτα στο ποτάμι και στο δάσος του χωριού.
Κι αν πας χειμώνα, το βουνό του Μαινάλου – λίγο πιο έξω από τη Βυτίνα – θα σε ανταμείψει με τις πίστες του σκι και το υπέροχο τοπίο. Μπορείς επίσης να κάνεις βόλτα στο βουνό με γουρούνες ή να ρίξεις με βέλη για να δεις αν τελικά «πέτυχες το στόχο σου».
Κατά την επιστροφή στην Αθήνα – αν το ωράριο στο επιτρέπει – επισκέψου το Λαογραφικό Μουσείο Βυτίνας και μην ξεχάσεις να περάσεις από το «δρόμο της αγάπης» έστω και για να κάνεις tag το… location! Λίγο πριν ο δρόμος σε βγάλει στην τελική ευθεία για την Αθήνα αν έχεις ακόμα διάθεση, βενζίνη και χρόνο μπορείς να κάνεις μια στάση στην Τρίπολη για μια τελευταία βόλτα στην πλατεία της πόλης.
Αν θέλεις κι εσύ να ζήσεις την εμπειρία της εξερεύνησης της Ορεινής Αρκαδίας αρκεί μια βαλίτσα με τα απαραίτητα, καλή παρέα και το ταξίδι… ξεκινά! Αν κάνεις το δικό μου τουρνέ είμαι σίγουρη πως θα περάσεις υπέροχα αν πάλι ανακαλύψεις κάποιο άλλο μέρος και ζήσεις μια διαφορετική εμπειρία… μοιράσου την μαζί μας! Όπως και να χει μην ξεχνάς πως τα ταξίδια εκτός από εμπειρία αποτελούν και περιουσία, της ψυχής!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΠΕΝΥ ΘΩΜΟΠΟΥΛΟΥ από το peoplegreece.com
