Σκαλίζοντας το YouTube ένα μεσημέρι, μέσα στην αναζήτηση για να ακούσω έναν μουσικό που με ενδιέφερε, πέφτω σε ένα ντουέτο που είχε κάνει με μια κοπέλα σε ένα γνωστό μου τραγούδι. Μιλάω για τον Γιώργο Μανωλάκη. Με το σπουδαίο κεφάλαιο «Μανωλάκης» όμως θα ασχοληθούμε άλλη μέρα. Η κοπέλα που τραγουδούσε μαζί του, ήταν η Μαρία Φασουλάκη. Το πρώτο τραγούδι που βρήκα μπροστά μου ήταν αυτό:
Δέχτηκα ένα χτύπημα στο στομάχι. Χωρίς κανένα βίντεο να κυλάει, παρά μόνο η φωτογραφία της Μαρίας, η μουσική και η φωνή της. Στα δικά μου αφτιά ακούστηκε μαγική. Τα κοινωνικά δίκτυα έπιασαν δουλειά. Έστειλα σε όλους τους γνωστούς και φίλους που κουβαλάνε το ίδιο πάθος με την μουσική και περίμενα να ακούσω τις αντιδράσεις τους. Από παντού ακριβώς τα ίδια μηνύματα. Όλοι εντυπωσιασμένοι. Ένα άτυπο fan club δημιουργήθηκε. Όλοι μαζί ψάχναμε να βρούμε όλα τα τραγούδια και τα βίντεο για να χορτάσουμε την ανακάλυψη του καινούριου. Νομίζω ότι αυτός ο ενθουσιασμός είναι γνωστός σε όλους τους ανθρώπους που έχουν ένα πάθος όταν ανακαλύπτουν κάτι νέο που να τους αρέσει.
Ας ακούσουμε μερικά ακόμα κομμάτια από την φωνή της:
Πέρασε ο καιρός και μιλούσαμε με τον καλό φίλο και μουσικό Κυριάκο Ταπάκη, προκειμένου να συναντηθούμε σε κάποιο χώρο για μουσική και παρέα. Ορίσαμε κάποια ημερομηνία αφού βρέθηκε η μουσική στέγη αλλά τελικά προέκυψε ένα πρόβλημα με την τραγουδίστρια που είχαμε κανονίσει να έρθει και βρεθήκαμε να συζητάμε για μια λύση.
Προβληματισμένοι και οι δύο στο τηλέφωνο ψάχναμε μια εναλλακτική πρόταση. Τότε άνοιξε το στόμα του και είπε την μαγική κουβέντα. « Να πω στην Μαρία Φασουλάκη;». Η αντίδραση μου ήταν σαν να με χτύπησε κεραυνός. «Τι είπες;» τον ρώτησα και ο τρόπος που το έκανα ήταν λίγο απότομος σε σημείο που ο άνθρωπος νόμισε ότι είπε κάτι κακό. Αφού του εξήγησα την αντίδραση μου κλείσαμε χωρίς άλλες κουβέντες. Οι μέρες πέρασαν λίγο βασανιστικά οφείλω να ομολογήσω αλλά ο χρόνος ευτυχώς ή δυστυχώς δεν σταματάει να τρέχει. Κάπως έτσι έφτασε η μέρα για το live. Δεν θα προχωρήσω σε άλλες λεπτομέρειες διαδικαστικού χαρακτήρα.
Το χαμόγελο στις φωτογραφίες μιλάει από μόνο του. Αυτό το χαμόγελο ορίζει την ψυχή της Μαρίας Φασουλάκη. Η φωνή της έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο δημιουργός, με κάποιους ανθρώπους, είναι απίστευτα απλόχερος. Η απλότητα στην συμπεριφορά δίνει μαθήματα ανατροφής και η εγκαρδιότητα την καλλιέργεια του πνεύματος. Λόγια μπορεί να πει ο καθένας πολλά, γιατί τα λόγια είναι εύκολα. Η πραγματικότητα που μπορεί ο καθένας να κρίνει είναι αυτή η φωνή. Αυτός ο τρόπος που δίνει ζωή στο τραγούδι και σε βάζει στο σκηνικό που φτιάχνει ο στίχος. Η θεατρικότητα στο πρόσωπο της και στην φωνή της είναι η γραφίδα που χαράζει βαθιά στην ψυχή του κάθε ανθρώπου τον κάθε στίχο και τον κάθε λυγμό της μουσικής. Κάπου εδώ εγώ περισσευω και θα αφήσω την μουσική να μιλήσει.
” Άνοιξη γιε που αγάπαγες” (Απίστευτη εκτέλεση)
Ελπίζω ότι θα μου παραχωρήσει μια συνέντευξη για να την γνωρίσετε καλύτερα.
Καλή ακρόαση
Τάσος Τόμπρος
