Κερί ευλαβείας και ευγνωμοσύνης στη μνήμη της Μακαριστής Πρεσβυτέρας μου Ελένης Γκουμάση για το διετές Μνημόσυνό της.
Ραντισμένη με ευωδιές εξαίσιες, ξημέρωσε η σημερινή ημέρα, αδελφοί και πατέρες, θεοφίλητο εκκλησίασμα. Ημέρα χαρμολύπης και Μνήμης ιεράς, που την στολίζουν και φιλοτίμως την ραίνουν με τις ορθινές τους ευωδιές τα επιτάφια άνθη, τα οποία ευλαβώς, εγκαρδίως και ευπρεπώς κατατίθενται, ώστε να στολίσουν, όχι μόνο τον σιωπηλό της τάφο, αλλά και την παντιμο αυτή ημέρα, κατά την οποία τελούμε το διετές Μνημόσυνο της αλήσμονήτου πρεσβυτέρας και ομοζύγου Ελένης.
Ναι, τελούμε το Μνημόσυνο της ακριβής συζύγου, της αρίστης μητέρας και της αόκνου συνεργάτιδος στο ποιμαντικό και εν πολλοίς αθόρυβο έργο. Έργο προσφοράς, αναστηλώσεως της ανθρωπίνης υπάρξεως, έργο διδαχής και καταρτισμού ψυχών, οι οποίες διψούν για μια ειλικρινή λέξη παραμυθίας. Κι όλοι ασφαλώς το γνωρίζουμε, πως στους σκληρούς καιρούς μας αυτό το φίλεμα είναι μια ιδιότυπη ελεημοσύνη, η οποία πολλές φορές είναι περισσότερη χρήσιμη από την προσφορά υλικών αγαθών. Γιατί οι καιροί μας μπορεί να προσφέρουν υλικά αγαθά, όμως δεν είναι πολυγενναιόδωροι στο να προσφέρουν καλοσύνη, ανθρωπιά, ήθος και στήριξη σε συνανθρώπους, που τα έχουν τόση ανάγκη όλ’ αυτά τα θεία δώρα. Δώρα που εκτιμούσε δεόντως η αείμνηστη πρεσβυτέρα και δαψιλώς τα πρόσφερε, όπου υπήρχε ανάγκη.
Φιλόθεο εκκλησίασμα, αδελφοί μου πολύτιμοι και αγαπημένοι μου συλλειτουργοί, καθώς ανέτειλε η σημερινή ημέρα, ημέρα στολισμένη με της χαρμολύπης τα χρώματα, αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω που παρίστασθε συμπροσευχόμενοι, στην ιερά και πανάγια ώρα του Μνημοσύνου της πρεσβυτέρας μου. Είναι μέγιστη τιμή για τον υποφαινόμενο, ο οποίος δύο χρόνια τώρα στερείται της παρουσίας του σεπτού προσώπου της ομοζύγου του και προσπαθεί με μέγιστο αγώνα και σιωπή να συνεχίσει τον βηματισμό του στον μάταιο αυτόν κόσμο, προς χάριν των τέκνων του, των φυσικών και πνευματικών, αισθανόμενος, ωστ’ σο την σκιά της πρεσβυτέρας επάνω του, να του υπενθυμίζει το μέγα του χρέος: ως γονέως και ως ποιμένος. Χρέος ικανόν, χρέος που το στεφανώνει η Χάρις του Τρισαγίου Θεού, χρέος που θα περατωθεί, όταν κλείσει και η τελευταία σελίδα του επιγείου του βίου.
«Μήπως ότι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα,
κι αντί νάρθη μια νύχτ’ αξημέρωτη,
ξημερώνει μια αβράδυστη μέρα;
Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη,
ότι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είναι αθάνατο ότι έχει πεθάνει»
(Ο Δ. ερμηνεύοντας τον Ε.)
Ευχηθείτε, αδελφοί και πατέρες, περιούσιες λαέ του Κυρίου μας, ευχηθείτε, παρακαλώ θερμώς, όπως περατώσω ευπρεπώς, ιεροπρεπώς και θεοφιλήτως, το έργον μου και το σφραγίσω με τον λόγο Του: «Το έργον μου, το χρέος μου ετελείωσα ο δεδωκάς μοι…»Αμήν.
π. Θεόδωρος Γκουμάσης
13 Νοεμβρίου 2018
