Συνεχίζοντας την κατάθεση θέσεων, αρχών και πλαισίου διεκδίκησης στο πνεύμα της καθημερινής αντίδρασης, που στο χέρι μας είναι να γίνει ξανά αντίσταση, όπως πολύ καλά ξέρουμε ως συνδικάτο σε επίπεδο πρωτοβάθμιων Σωματείων, αλλά και συμβάλλοντας καθοριστικά στην εξέλιξη της ομοσπονδίας μας, επανερχόμαστε έχοντας χρέος έναντι στους εργαζόμενους να γνωστοποιούνται οι απόψεις και να τίθενται στη βάσανο της κριτικής και της βελτίωσης, της αντίθεσης ή της ενστέρνισής τους. Καθαρές απόψεις οι οποίες οδηγούν σε ξεκάθαρες λύσεις.

Ξεκινώντας λοιπόν στην παράθεση θέσεων είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι ο ενιαίος κανονισμός εργασίας αποτελεί όχι μόνο μονόδρομο από την πλευρά των εργαζομένων αλλά και υποχρέωση της πολιτείας που έχει νομοθετήσει για την προστασία των εργαζομένων ενάντια στην αυθαιρεσία των εργοδοτών. Νομοθεσία ( ν.4643/19) η οποία προσχηματικά ψηφίστηκε (με άλλοθι την «χρεοκοπία») ενάντια σε Εθνικό και Ενωσιακό εργατικό δίκαιο, μόνο θέση στα βάθη του χρονοντούλαπου έχει, απλά για να θυμίζει την αδικία. Η έμπρακτη αποδόμηση των συλλογικών συμβάσεων δεν μπορεί να συνεχιστεί και χρέος μας λοιπόν είναι να τινάξουμε από πάνω μας το ζυγό με κάθε τρόπο. Ο κανονισμός εργασίας θεσπίστηκε για την εξασφάλιση ενιαίων όρων εργασίας και, επομένως, συνθηκών ίσης μεταχείρισης για το σύνολο των εργαζομένων της επιχείρησης, αποτελώντας κανόνα δικαίου μετατρέποντάς τον σε αυτοτελή πηγή εργατικού δικαίου.

Επιβάλλεται να γίνει κατανοητό ότι οι καλύτερες σχέσεις εργασίας και καλύτερο μισθολόγιο, όχι μόνο δεν είναι ουτοπικό να επιτευχθεί, αλλά απόλυτα εφικτό, αρκεί να το ζητήσουμε (απαιτήσουμε) όπως μας αξίζει και αναλογεί για το σύνολο των εργαζομένων που εργάζεται ως τακτικό προσωπικό με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Η εναρμόνιση στο νομικό πλαίσιο και η κατάργηση του ν.4643/19 αγγίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Το απόλυτο επιχείρημα μας αποτελεί η καταγραφή της κατάστασής μας και των απωλειών που έχουμε υποστεί.
Εκτός εάν συμφωνήσουμε με την αδιανόητη άποψη ότι στην εποχή της αισχροκέρδειας που μεσουρανεί για τους λίγους, για τους υπόλοιπους δεν περισσεύει ούτε το ελάχιστο.
Εκτός εάν τελικά έχουν «ξύσει πάτο» δίνοντας τα πάντα στους εκλεκτούς.
«Αυτό που είναι πρόβλημα για τον καταναλωτή, είναι όφελος για τον παραγωγό»

Αύξηση 93,75% στην τιμή της Kwh εν μία νυκτί από πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας.
Μύθος ή αλήθεια;

Λένε πως ο χρόνος είναι εκ φύσεως σοφός και αποδεικνύει πως μεθοδεύτηκε και επιβλήθηκε τελικά, η αισχροκέρδεια στη χώρα μας.

«..με ρωτήσατε πού θα διοχετευτούν τα χρήματα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι κλείνουμε όλα τα ανθρακωρυχεία μας στη βόρεια Ελλάδα, νωρίτερα από τη Γερμανία. Συνεπώς, μέρος των χρημάτων θα διατεθεί για τη στήριξη της πράσινης μετάβασης σε μια ολόκληρη περιφέρεια της Ελλάδας, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον άνθρακα και θα πρέπει πλέον οι κάτοικοί της να βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Και, βεβαίως, θα επωφεληθούν και γερμανικές εταιρείες..»
Ήταν η απάντηση του πρωθυπουργού, σε συνέντευξη της Bild.

Οι πράσινες μπίζνες, στη μετά λιγνίτη εποχή, επέβαλαν την ενεργειακή φτώχεια και με την κατάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών, έφτασαν οι τιμές στην ενέργεια, τα καύσιμα, τα ενοίκια, τα αγαθά
καθημερινής ανάγκης, εκεί που δεν φανταζόταν ούτε ο πιο φαντασιόπληκτος νεοφιλελεύθερος αδίστακτος κερδοσκόπος.
Τρεις το λάδι τρεις το ξύδι… διακόσια και…ευρώ ο τενεκές… την καλύτερη κερδοφορία των τελευταίων 50 ετών, παρουσίασαν οι ισολογισμοί των εταιρειών που αισχροκερδούν, με την κυβερνητική βοήθεια ή ανοχή.
Άρα είναι αλήθεια!!!

Επιλέχθηκε συνειδητά το συγκεκριμένο οικονομικό μοντέλο, που παραβλέπει το κοινωνικό κόστος, ώστε όταν κοπούν τα κάθε μορφής pass, να παραμείνει η ακρίβεια.
Για τις απώλειες εισοδημάτων ο πρωθυπουργός μας τόνισε ότι :
έχουμε <<εξαιρετική ποιότητα ζωής >>
καθώς <<δεν είναι σημαντικό πόσα λεφτά θα βγάλεις>>
αρκεί <<να βλέπουμε τη ζωή λίγο πιο σφαιρικά, λίγο πιο ολιστικά>>
παρότι ο ίδιος δήλωσε πως << δεν έχω ζήσει με 800€ το μήνα και εύχομαι να μην χρειαστεί>>

Η αποχώρηση συναδέλφων αποδεικνύει στον καιρό της τεράστιας πραγματικής ανεργίας την στυγνή, σκληρή πραγματικότητα που δεν προσφέρεται δουλειά αλλά δουλεία, δεν προσφέρεται ευκαιρία ζωής αλλά καταναγκαστικά έργα, ενισχύοντας μεταξύ άλλων και την καταγεγραμμένη υπογεννητικότητα.
Με αυτό το σκεπτικό θα μπορούσαμε να δουλεύουμε και αμισθί.
Υπάρχει όμως θέμα επιβίωσης γιατί απλούστατα εργαζόμαστε για να επιζήσουμε και όχι από χόμπι.
Γι’ αυτό και διεκδικούμε μισθούς ικανοποιητικούς, για να βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής που έχει υποβιβαστεί σκοπίμως.
Για να μην βρίσκεται κάνεις εργαζόμενος στα όρια επιβίωσης η κάτω από αυτά.
Για να μπορεί ο εργαζόμενος να προγραμματίζει τη ζωή του, να την βελτιώνει και να βάζει την βάση στους απογόνους μας, διασφαλίζοντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Δεν “αναζητούμε” Μισθούς, όπως αυτοί που καθορίστηκαν για το Διοικητικό Συμβούλιο των Επιτροπών, των ανώτερων και ανώτατων στελεχών της Εταιρείας, καθώς και του πρόσθετου κινήτρου (bonus 16εκ.€) αλλά δεν μπορούμε να διαγράψουμε με μια μονοκονδυλιά και την απαίτηση επαναφοράς των μειώσεων, που έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι από :
Τα χαμένα κλιμάκια 17%
Το χρονοεπίδομα (χαμένος χρόνος εργασίας μόνο για τα 12 χρόνια) μέσο-σταθμικά 18%
Την απώλεια εισοδήματος από την κατάργηση του μειωμένου τιμολογίου προσωπικού (ΓΠ)
Την συνεχιζόμενη ακρίβεια στα είδη πρώτης ανάγκης τουλάχιστον 50%
Απώλειες, που κάθε συνάδελφος γνωρίζει ή οφείλει να γνωρίζει.

Είναι αγωνιστικό κίνητρο να ορισθεί ένα μισθολόγιο με αρχικό μισθό επιβίωσης, που να επιτρέπει στους ευάλωτους εργαζόμενους να ζουν με αξιοπρέπεια, ξεφεύγοντας από την συμφορά του κατώτατου μισθού ή ενός μισθού πείνας και ανέχειας που είναι τα μεγάλα θύματα της ακρίβειας. Επακόλουθο αυτού του μισθού αποτελεί η φυσική εξέλιξη μισθολογίου αναλογούμενη με τα έτη εργασίας και τις ανάγκες που προκύπτουν με το πέρας του χρόνου, ώστε να μην μειώνεται η αγοραστική δύναμη του εργαζόμενου, συνεχίζοντας προς το καλύτερο την εξέλιξη του σημερινού μισθολογίου.
Έτσι προκύπτουν συνθήκες προοπτικής και ασφάλειας που θα ξαναδώσουν αξία στους εργαζόμενους και θα τους επιτρέψουν να αποδίδουν τα μέγιστα προς όφελος όλων, αποδεικνύοντας έμπρακτα την αναφορά της Διοίκησης ότι οι εργαζόμενοι του Ομίλου είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιό του.