Γράφει ο Ι.Γ. Ασημακόπουλος
Άκρως ενδιαφέροντα τα όσα είδε η «καφετζού» στο φλιτζάνι της και μείς είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε στο «Καφενείο της Μεγαλόπολης». Είναι πράγματα που αφορούν τα πολιτικά δρόμενα στο Δήμο μας. Και αν υποθέσουμε πως όλα αυτά δεν είναι απλώς το κατακάθι του καφέ, τότε το μέλλον δεν διαγράφεται καθόλου ρόδινο για τον τόπο μας.
Πέρα από όσα υφίσταται η ελληνική κοινωνία από την οικονομική κατάρρευση και από τις συνέπειες της πανδημίας του κορονοϊού, ο Δήμος Μεγαλόπολης εδώ και τρία χρόνια βιώνει το δικό του Γολγοθά με την αψυχολόγητη απόφαση της Κυβέρνησης για απολιγνιτοποίηση. Η δημοτική αρχή από την πλευρά της, απέτυχε παταγωδώς να διαχειριστεί τα προβλήματα που προέκυψαν. Αποτέλεσμα η παρακμιακή πορεία του δήμου.
Έτσι, δέκα μήνες πριν τις δημοτικές εκλογές, πάντα με όσα είδε η «καφετζού», γίνεται απέλπιδα προσπάθεια ανακύκλωσης του ήδη χρησιμοποιημένου και διαβρωμένου από τη φθορά του χρόνου παλιού υλικού. Ενός υλικού, που φέρει μεγάλο μέρος ευθύνης για την απελπιστική κατάσταση του Δήμου Μεγαλόπολης.
Όμως είναι γνωστό σε όλους μας, πως με υλικά από κατεδάφιση, δεν χτίζεται καινούργια οικοδομή. Με λίγα λόγια, είναι αφέλεια να πιστεύουμε πως αυτοί που εδώ και μερικές δεκαετίες οδήγησαν το δήμο σ’ αυτή την κατάσταση, μπορούν να τον βγάλουν, φορώντας άλλο κοστούμι.
Μέσα στον κουρνιαχτό της κατάρρευσης βέβαια, βλέπουμε να προβάλλουν και κάποιοι σωτήρες που ευαγγελίζονται το καινούργιο, που όμως στηρίζονται στις πλάτες του παλιού.
Ακόμα θα πρέπει να έχουμε κατά νου και την αρχαία ρήση: «δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται».
Εν κατακλείδι, το καράβι (ο Δήμος μας) που ήδη βρίσκεται στα βράχια, δεν έχει ανάγκη από αυτόκλητούς ή κατευθυνόμενους σωτήρες. Έχει ανάγκη από πραγματικό καπετάνιο για να το ξεκολλήσει. Γι αυτό και οι επόμενες δημοτικές εκλογές είναι καθοριστικές για τη σωτηρία και το μέλλον του.
Ο Δημότης τούτη τη φορά θα πρέπει να προσέξει περισσότερο. Θα πρέπει να βάλλει στην άκρη τις όποιες φιλίες, συγγένειες, ιδεολογικές ή κομματικές αγκυλώσεις και εξαρτήσεις. Θα πρέπει να αρνηθεί τυχόν υποσχέσεις και προσωπικές διευκολύνσεις -κοινώς ρουσφέτια- για την υφαρπαγή της ψήφου του, και να κινηθεί με γνώμονα τη σωτηρία του τόπου και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.
Ο επόμενος υποψήφιος δήμαρχος δεν μπορεί να είναι φίλος, ξάδερφος, σύντροφος, κομματικός συνοδοιπόρος, οικογενειακός γιατρός ή δικηγόρος. Ο επόμενος υποψήφιος δήμαρχος πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο προφίλ.
Θα πρέπει να είναι ένας απλός καθημερινός άνθρωπος. Με γνώσεις που θα του επιτρέπουν να στέκεται όρθιος στις δύσκολες στιγμές. Έμπειρος. Ανοιχτός σε ιδέες και συζητήσεις για το καλό του Δήμου. Με αυτιά και μυαλό ανοιχτά.
Απαλλαγμένος από κομματικές εξαρτήσεις και αγκυλώσεις. Απαλλαγμένος από εγωισμούς και Βοναπαρτισμούς.
Που δεν θα μαγευτεί από την καρέκλα και δεν θα κυριευτεί από την αλαζονεία της εξουσίας. Που θα μπορεί να κουβεντιάζει με τον τελευταίο πολίτη, αλλά και τον κορυφαίο πολιτικό παράγοντα της χώρας ή της ΕΕ στη γλώσσα του.
Που θα ακούει την κριτική του κάθε πολίτη, χωρίς να του κόβει την καλημέρα.
Που θα γνωρίζει καλά τα προβλήματα της περιοχής. Που θα έχει ασχοληθεί με αυτά. Που θα έχει προτάσεις για τη λύση τους. Που θα μπορεί να λειτουργεί ακόμα και υπό καθεστώς πίεσης και να παίρνει τις σωστές αποφάσεις.
Που τη δύναμή του θα την αντλεί από την κοινωνία και όχι από κομματικούς φίλους που θα δίνουν υποσχέσεις σε κάποια υπουργικά γραφεία, πίσω από κλειστές πόρτες και μετά θα ξεχνούν και τις υποσχέσεις και τις φιλίες.
Που θα έχει το θάρρος να λέει την αλήθεια στους δημότες, ακόμα και όταν γίνεται δυσάρεστος.
Που θα επιδιώκει πλατιά συναίνεση στις αποφάσεις για το μέλλον του δήμου και θα απολογείται στους δημότες για τα πεπραγμένα του.
Και φυσικά για να πάνε όλα καλά, γύρω του θα πρέπει να έχει, όπως λέει και η «καφετζού», «μια ομάδα με υποψηφίους που να είναι άνεργοι, εργαζόμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, έμποροι, βιοτέχνες, συμπολίτες μας που καθημερινά έχουν το άγχος της επιβίωσης». Που θα νιώθουν το πρόβλημα στο πετσί τους και θα αγωνίζονται για τη λύση του…
