Ένα άρθρο που διάβασα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ για την διαδρομή ΤΡΙΠΟΛΗ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΗ-ΚΑΛΑΜΑΤΑ!
Hμερομηνία δημοσίευσης: 01-11-08
Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς…
Tου Θάνου Oικονομόπουλου
Δεν έχει άμεση σχέση με την οικονομική κρίση και τη συνακόλουθη ανασφάλεια που δημιουργεί στον καθένα μας ατομικά, αλλά και συλλογικά σε κοινωνικό επίπεδο. Παρά ταύτα,σε εκνευρίζει η σκέψη «καλά με τα μεγάλα – τι στην ευχή, ούτε τα μικρά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν;» και σου χαλάει τη μέρα. Αυτή η έρμη και χιλιοπαιγμένη -αλλά μόνο «επικοινωνιακά»- καθημερινότητα που συναντάμε όλοι μας με το… που βγαίνουμε από την εξώπορτά μας! Μια απέραντη βρωμιά σε δρόμους και πεζοδρόμια (αλλά και εθνικές οδούς και μεγάλες επαρχιακές αρτηρίες!) που θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει, να έχουμε ένα φυσιολογικό περιβάλλον στην καθημερινότητά μας, αρκεί οι καθ’ οιονδήποτε τρόπο «αρμόδιοι» στοιχειωδώς και μόνο να έκαναν τη δουλειά τους.
Σκουπίδια παρατημένα εκτός κάδων (που μαζεύονται μόνο μια στο τόσο στις περισσότερες περιοχές του Λεκανοπεδίου…), κάδοι ξέχειλοι από απορρίμματα, κάδοι που βρωμάνε και ζέχνουν -ακόμη και όταν έχουν αδειάσει, πεζοδρόμια- παγίδες για τους πεζούς, δρόμοι γεμάτοι λακκούβες που αν επιχειρήσεις, ως οδηγός, να τις αποφύγεις με το που θα τις δεις, το πιθανότερο είναι… να τρακάρεις, και αν δεν τις αποφύγεις, μάλλον θα πας στο συνεργείο για τις ζημιές που θα σου προκαλέσουν στο αμάξι ή στα λάστιχά του.
Πλατείες πραγματικοί σκουπιδότοποι ή… σκυλότοποι αδέσποτων, χωρίς πόντο «ελεύθερο» για τους πεζούς, με τα «αυθαίρετα» καρεκλοτράπεζα των δεκάδων «καφέ», με πεζοδρόμια στα οποία είναι αδύνατον να βαδίσεις από τα… «μίνι μάρκετ» που επίσης αυθαίρετα έχουν στήσει περίπτερα – και αν υποτεθεί ότι έχει απομείνει κάποιος χώρος, αυτός είναι σίγουρο πως θα έχει καταληφθεί από κάποιο «καβαλημένο» Ι.Χ., ακόμη και πάνω στις ειδικές «ράμπες» για να κινούνται τα καροτσάκια των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Τέτοιο χάλι δεν συναντάς σε καμιά από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις οποίες επίσης ζουν και κινούνται εκατομμύρια άνθρωποι και εκατομμύρια αυτοκίνητα.
Και είναι να απορείς: αυτή την έρμη πόλη δεν την… διανύει κανείς από τους μύριους όσους «αρμοδίους» της; Οι δήμαρχοι, τι στον κόρακα κάνουν; Οι νομαρχίες δεν έχουν κανέναν «λόγο» για τα χάλια αυτά της καθημερινότητας; Είναι τόσο δύσκολο να… συνεννοηθούν και να κατανείμουν μεταξύ τους τις… αρμοδιότητές τους, ώστε με το που σπας τις αναρτήσεις σου και απευθύνεσαι στον αρμόδιο δήμο, να μη σου λέει «αυτή η αρτηρία είναι αρμοδιότητας του ΥΠΕΧΩΔΕ» και όταν καταφεύγεις σε αυτό να σου απαντά «αρμόδια είναι η νομαρχία»; Είπαμε τοπική «αυτοδιοίκηση», αλλά δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάποια εποπτεία ως προς το πώς δρα και αντιμετωπίζει προβλήματα, δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάποια ποινή (περικοπή, ας πούμε, της χρηματοδότησής της…) στις περιπτώσεις πλημμελούς άσκησής της;
Και να ’ταν μόνο το… κατακαημένο Λεκανοπέδιο! Στη φυγή του περασμένου τριημέρου, οδηγήσαμε από την Τρίπολη στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στη Μεγαλόπολη και από εκεί Καλαμάτα – ένα αίσχος και μια απερίγραπτη κατάσταση από το σκουπιδαριό το πεταμένο στις άκρες του δρόμου. Εντάξει, εμείς οι οδηγοί είμαστε γαϊδούρια και πετάμε έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου μπουκάλια, πλαστικά ποτήρια, νάιλον σακούλες με… σκουπίδια, άδεια κουτιά από αναψυκτικά. Πόσο δύσκολο θα ήταν στη νομαρχία της περιοχής να στείλει δύο φορές τον μήνα ένα συνεργείο να καθαρίσει τον τόπο; Μια από τα ίδια χάλια και στον γραφικό επαρχιακό δρόμο που από τον Ισθμό οδηγεί στην (τουριστική!) Επίδαυρο. Βρωμιά, σκουπιδαριό και δυσωδία!
Τα γράφουμε για να… αποφορτιζόμαστε – δεν ευελπιστούμε πως κάποιος «αρμόδιος» θα κάνει και κάτι για να φτιάξει, ως προς αυτό το «έλασσον» έστω, την καθημερινότητά μας. Το πολύ πολύ κάποιος «ευαίσθητος»… αρμόδιος να μας στείλει επιστολή στην οποία θα μας εξηγεί πως δεν… φταίει αυτός ο «αρμόδιος», αλλά κάποιος άλλος!
Καλό Σαββατοκύριακο – και μη βρωμίζετε το περιβάλλον!
