Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπρούσαλης
Η πρόσφατη απόφαση του Υπουργείου Υποδομών – Μεταφορών να αποδεχτεί σχέδιο χάραξης του νέου οδικού άξονα Καλαμάτας- Ριζόμυλου- Πύλου, που θίγει καταστροφικά την πολύτιμη προαστιακή γραμμή Καλαμάτας – Μεσσήνης (παρά τις προβεβλημένες εναλλακτικά εφικτές τεχνικοοικονομικά δυνατότητες) για εμάς δεν αποτελεί πλέον έκπληξη. Έρχεται ως συνέπεια μιας εφαρμοζόμενης στην πράξη αντισιδηροδρομικής πολιτικής παρά τις διαρκώς ανακυκλούμενες στη δημοσιότητα «επικοινωνιακές» φούσκες εξαγγελίας μεγάλων και φαραωνικών σιδηροδρομικών έργων, που υποτίθεται ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ μελλοντικά με … «ανεξάντλητους» ευρωπαϊκούς πόρους, συντηρώντας φαντασιώσεις και προσδοκίες! Ενδεικτική πέραν των άλλων είναι και η εξαγγελία για σχέδιο διπλασιασμού της ήδη ανακαινισμένης πριν από μερικά χρόνια και αποδεδειγμένα με πολλές δυνατότητες χωρητικότητας μονής γραμμής Αλεξανδρούπολης- Ορμενίου (176 χιλιομέτρων) παράλληλα στον Έβρο, με προϋπολογισμό πάνω από ένα δισ. ευρώ (προφανώς για εξυπηρέτηση του ΝΑΤΟ). Στο μεταξύ όμως ο ασυντήρητος σιδηρόδρομος που συνδέει την οικονομικά υποβαθμισμένη ακριτική Θράκη (γραμμή Θεσσαλονίκης – Αλεξανδρούπολης) έχει οδηγηθεί τα τελευταία χρόνια σε πλήρη απαξίωση κι ανυποληψία!
Σε μια χώρα υπερπλήρη από θηριώδεις αυτοκινητόδρομους είναι εκκωφαντική η τραγική κατάσταση στην οποία οδηγήθηκε πλέον ο υπαρκτός σήμερα σιδηρόδρομος (σε όλη την επικράτεια) από ανυπαρξία συντήρησης, φύλαξης κτλ, αφού ο κατακερματισμένος ΟΣΕ, απογυμνωμένος από κρίσιμο προσωπικό, έχει καταρρεύσει. Άλλωστε το δυστύχημα των Τεμπών διαφαινόταν προδιαγεγραμμένο και επερχόμενο παρά τις δραματικές προειδοποιήσεις σε ώτα μη ακουόντων! Αντίθετα παρατηρήσαμε την πρόσφατη βιασύνη να ικανοποιηθούν ταπεινά συμφέροντα σιδηροδρομικού αποχαρακτηρισμού τουριστικής αξίας (κι όχι μόνο) γραμμών, όπως στον Πλαταμώνα Πιερίας, ή να γκρεμιστεί η μνημειώδης σιδηροδρομική γέφυρα του Εύηνου στην Αιτωλοακαρνανία κτλ.
Στην Πελοπόννησο με τον ραγδαία καταστρεφόμενο ανενεργό σιδηρόδρομο είναι εμφανέστατα προκλητική η πρόταξη γενναίας χρηματοδότησης αμφίβολης αναγκαιότητας ή έστω προτεραιότητας νέων οδικών αξόνων π.χ. σύνδεσης της Αργολίδας με τον «Μορέα» κι αλ. Αντίθετα για το εναλλακτικό μέσο σταθερής τροχιάς, το μόνο χειροπιαστό, είναι οι εξαγγελίες… «καλών προθέσεων» και άφθονα λόγια για πράσινη ανάπτυξη! Καλές προθέσεις κι εξαγγελίες που επαναλαμβάνονται επικοινωνιακά κάθε τόσο για επαναλειτουργία τμημάτων της γραμμής είτε στο τμήμα Κορίνθου – Ναυπλίου είτε στο τμήμα Πατρών- Πύργου. Και, βεβαίως, επαναλαμβάνεται ότι «εξετάζεται και … μελετάται» συνολικά η επαναλειτουργία του σιδηροδρόμου στην Πελοπόννησο!
Κι έτσι όλοι εμείς οι «ιθαγενείς» μένουμε ήσυχοι κι ευχαριστημένοι μέχρι ο χρόνος να δημιουργήσει μη ανατάξιμα τετελεσμένα, εξαφανίζοντας τη δασωμένη γραμμή και σωριάζοντας στο έδαφος ό,τι έχει απομείνει από τα ημικατεστραμμένα και βανδαλισμένα απροστάτευτα διατηρητέα κτήρια κτλ
Το συντελούμενο κακούργημα δεν πρέπει όμως να ολοκληρωθεί. Ο καθένας ας αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί.
Κωνσταντίνος Μπρούσαλης
Εκπαιδευτικός, ιστορικός ερευνητής – συγγραφέας
Επικεφαλής της Κίνησης Φίλων Σιδηροδρόμου Πελοποννήσου
