Παρλάτα
(Από το ιταλικό parlare, ομιλώ. Γνωστή ως θεατρική απαγγελία μονολόγου. Σάτιρα)
Του Κίτσου η μάνα κάθοταν στη μέση στην πλατεία
στο καλντερίμι απέναντι π’ αράζουνε τα κάρα
κάτω απ’ τα δέντρα τα ψηλά, μπροστά στη δημαρχία
που στέκεται αγέρωχη στην άδικη κατάρα…
Τον Κίτσο συλλογιότανε, το γιό της τον ασίκη
τον άρχοντα της καψερής ετούτης πολιτείας
που ’ρθε με κοφτερό σπαθί και ντούρο αντριλίκι
όχι πως είχε τον καημό τάχα, της εξουσίας…
Ο Κίτσος άλλοτε, παλιά, βρέθηκε με γαλόνια
έφτασε μόνος να γενεί ένας «εξ απορρήτων»
του άρχοντα της πόλεως, σ’ αλώνια και σαλόνια
και δεν τον γέλαγε κανείς, των αγαθών κατοίκων
Μα ο Κίτσος δεν εγούσταρε αυτό το νταραβέρι
άφησε τα γαλόνια του, καρέκλες κι αξιώματα
χάραξε αζιμούθιο για κάποιο άλλο αστέρι
και έγινε Δημιουργός, σ’ άλλα… δημιουργήματα
Ήτανε χρόνοι πλούσιοι, πανέμορφοι κι ωραίοι
ο τόπος έδινε άφθονο και λαμπερό χρυσάφι
πολλοί από μούτσοι, γίνανε τρανοί καπεταναίοι
κι αυτός δεν πήγε άσχημα. Ο Άγιος δόξα νάχει…
Μα ήρθανε χρόνοι δίσεχτοι, ήρθαν καιροί οργισμένοι
οι κάμποι γύρω ρήμαξαν, και το χρυσάφι εχάθη
επενδυτές και μπιστικοί έφυγαν χορτασμένοι
κι ο τόπος όλος τελικά κι η φύση, πήγαν στράφι
Ο Κίτσος αποφάσισε να γίνει αρχηγός
να διεκδικήσει όπως παλιά γαλόνια και κορώνες
έτσι με πείσμα ορθώθηκε να μη γενεί λαγός
και τόνε πάρουν τα παιδιά, με τίποτα κοτρώνες…
Με περισσή περίσκεψη, φορώντας τα καλά του
κατέβηκε στις εκλογές για δημαρχοθητεία
γύρω του μαζευτήκανε τα «δημιουργήματά» του
να κλείσει την καριέρα του, όντας στην εξουσία…
Του Κίτσου ο αντίπαλος κατέβηκε με μπρίο
μ’ αμέτρητο συμπεθεριό, ντουφεκοτραγουδώντας
με άνεση μοναδική πήρε τον πρώτο γύρο
και πήγαινε το δεύτερο να πάρει περπατώντας.
Μα δεν αξίζει άσκοπα ποτέ κανείς να ρέβει
να σκάει από μέσα του και να βαρυγκωμά
γιατί άλλα θέλουν οι θνητοί κι άλλα ο Θεός κελεύει
σε τούτο τον εφήμερο και ψεύτικο Ντουνιά.
Έτσι ο πρώτος έσχατος βρέθηκε στη στιγμή…
να καβαλά το φουντωτό, που κράταγε καλάμι
κι ο Κίτσος από τίποτα βρέθηκε στην κορφή
και όλα τα στοιχήματα, πήγαν με μιας χαράμι
Όμως, για να συντελεστεί αυτή η ανατροπή
βοήθησαν όλ’ οι θεοί κι οι δαίμονες συγχρόνως
ΔΕΗτσαροι, γενίτσαροι, κουΜΠΟΥΡΕΣ και λοιποί
αφού κανένας, δήμαρχος δε γίνετ’ από μόνος…
Ο Κίτσος ήρθε μ’ όνειρο, να διώξει τη σαβούρα
να τιμωρήσει όσους κακούς ρήμαξαν τα λιβάδια
μα ο φόβος του ήταν εύλογος, μη τά ’βρει όλα σκούρα
και τρέχει σαν τον παλαβό μεσ’ στα βαθειά σκοτάδια…
Τρέμει ο Κίτσος μας πολύ, τη μοίρα του τη δόλια
τα λόγια της μανούλας του που του ‘λεγε μικράκι
πως το καλό, το νόστιμο το φρούτο στα περβόλια,
το γουρμασμένο κι όμορφο, ήτανε του δραγάτη…
Γνωρίζει πως οι φύλακες του θρόνου, οι στυλοβάτες
καθένας για την πάρτη του ορέγεται τη… νύφη
σερνάμενοι μονάχοι τους ή μ’ αλλονών τις πλάτες
να γίνουνε χαλίφηδες στη θέση του… χαλίφη.
Με περισσή συνέπεια, αγάπη και συμπάθεια
τους οπαδούς του βόλεψε και διάφορους χαχόλους
κι όσους τον κριτικάρουνε κοίταζε με απάθεια
σαν αγελάδα στη βοσκή που βλέπει τους βουκόλους.
Μα οι «αυλάρχες», οι «σταβλάρχες» του, οι αδελφοποιτοί
π’ ολημερίς καπνίζανε αμέριμνοι τσιμπούκι
βαλαν στον κώλο του φωτιά με νέφτι και στουπί
να τρέχει ο δόλιος σαν τρελός να βγει από το λούκι…
Κι ενώ αυτός ζορίζεται, τανύζεται, παιδεύεται
κι οι μπιστικοί του τρέχουνε σαν άδικες κατάρες
όλα βάρεσαν διάλυση, τίποτα δεν πορεύεται
κι όλες οι υποσχέσεις του φαντάζουνε φανφάρες
Όλοι οι δρόμοι γίνανε τάφοι απ’ τις λακκούβες
όνειρα και οράματα μείνανε στο χαρτί
χωριά και σπίτια ρήμαξαν και γύρω στις ραχούλες
τσακάλια ουρλιάζουν ψάχνοντας να βρουν λίγο φαί.
Τα γήπεδα, τα θέατρα, το φυσικό αέριο
μουσεία, δρόμοι, φυλακές, φωτοβολταϊκά
όλα ήταν πομφόλυγες για το λεκανοπέδιο
κι ο Κίτσος ρέστος έμεινε, τον… κίτσο να κρατά.
Για όλα τα οράματα, τα έργα τα μεγάλα
υπάρχει πάντα ο Θεός να πει το γενηθήτω
κι αν δε γενούνε, χέστηκε στ’ αλώνι η φοράδα
ο Κίτσος μόνο ναν καλά. Γαία πυρί μειχθήτω…
Ο κόσμος όλος γύρω του ωρύεται και μαίνεται
από θυμό κι από οργή, φτύνει, φυσά και βρίζει
μ’ αυτός με ηδυπάθεια τεντώνεται και πέρδεται
κι ανοίγει την ομπρέλα του, και λέει: ψιχαλίζει…
Δυο χρόνια μόνο απέμειναν να λήξει η θητεία
θα μπει στην αμαξάρα του και δώθε πάνε οι άλλοι
μα θα του λείψουνε πολύ εξέδρες κι εξουσία
που όλοι θα τον ξεχάσουνε, μικροί τε και μεγάλοι …
Όμως, αυτό που τον πονά πιότερο απ’ όλα τ’ άλλα
να μη βρεθεί στο θώκο του κάποιος από τους τέως
μα ευθύς το αποφάσισε κι όποιονε πάρ’ η μπάλα
θ’ αφήσει άλλον στο πόδι του κι ας ειν’ ο τελευταίος…
Πολύ προβληματίστηκε επί του καναπέως
καθώς ο Κίτσος αραχτός έξυνε τ’ αχαμνά του
κοιτώντας με περίσκεψη τις φούσκες του φραπέως
ποιος είναι ικανότερος από την αφεντιά του.
Μα όσο κι αν το σκέφτεται συμπέρασμα δε βγάζει
το ποιος είν’ ο καλύτερος να τον διαδεχθεί
γιατί μπροστά στον ίδιο κανένας δε σκαμπάζει
κι η μοίρα, του όρισε ξανά για να… πολιτευτεί
Έχει ένα όνειρο λαμπρό, που ’χει πολλά γεφύρια
λιβάδια, δάση όμορφα, κοπάδια στις πλαγιές
μα ιδρωμένος ξύπνησε να ψάχνει στα τσαντήρια
την ψήφο του την έρημη, σε κάλπες αδειανές…
Ο σΑΡΚΑΣτης
Η ιστορία είναι εντελώς μα εντελώς φανταστική
Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς συμπτωματική
