Ένας κοινός συμμαθητής μας μου είπε συντετριμμένος τα δυσάρεστα νέα. ‘ Η Ελένη έφυγε, πάει η Ελένη’.
Συγκλονίστηκα ως τα έγκατα μου.Μόλις πριν λίγους μήνες ανταλλάσσαμε μηνύματα κι υποσχόμασταν την μετά από χρόνια συνάντηση μας στο χωριό μου το Ρούτσι. Υπόσχεση που δεν πρόλαβε να γίνει πράξη, γιατί έτρεξε γρηγορότερα η κακιά στιγμή. Η καλύτερη μου φίλη στο Δημοτικό σχολείο και στην Α΄Γυμνασίου κατόπιν – διότι μετοίκησα στην πρωτεύουσα – δεν θα έρθει στο πολυπόθητο ραντεβού μας.
Η Ελένη μου. Παγιωμένο της ζωής σου κομμάτι. Ηλιόλουστο σύμπαν εντός μου. Πεπρωμένη φιλία. Δάμων και Φιντίας.Κάπως έτσι. Αποτιμώντας τις φιλίες μου στο χρόνο, λέω με βεβαιότητα πως ήταν ότι καλύτερο συνάντησα, δώρο θεού στην πιο τρυφερή μου ηλικία. Χαρισματική φύση καθ΄όλα. Πεφωτισμένος νους. Ψυχή διαμάντι. Πραγματική καλλιτέχνης. Η Ελένη μου ήταν ό,τι παρότρυνε τους Κορινθίους στην επιστολή του ο Απόστολος Παύλος για την ανιδιοτελή αγάπη. Δεν φθονούσε , δε ζήλευε, δε κομπορρημονούσε, δε σκεφτόταν το κακό για τους άλλους, όλα τα ανεχόταν , τα ήλπιζε, τα υπέμενε. Σε κάθε σχολικό διάλειμμα , στο θρανίο , στις εκδρομές, στις γιορτές, μαζί. Βαθιές, τίμιες διαπλαστικές συζητήσεις. Το βάλσαμο μου στα παιδικά βάσανα. Το γαλήνιο λιμάνι μου. Alter ego. Τυχαία είχαμε το ίδιο όνομα;
Και όταν τα ξαναείπαμε στο ‘μετά από χρόνια’ , όλα ίδια σαν εκείνο το χτες , λες κι επανακινήθηκε ο σταματημένος χρόνος, έτσι απλά. Και μια συγκίνηση έτρεχε σαν ζεστό ποτάμι στις φλέβες μου. Ο ομορφότερος της ζωής μου κήπος, η θάλασσά μου , η με κεφαλαία ΦΙΛΗ μου ήταν ίδια γεωγραφημένη μέσα μου, δεν είχανε μετακινηθεί στο ελάχιστο τα σύνορα της.
Η Ελένη μου τώρα ‘έφυγε’. Γνωρίζοντας την , γελάει με την ψυχή της εκεί ψηλά. Κοιτάζεται στους άυλους καθρέφτες του ‘επέκεινα’ και λάμπει στην βεβαιότητα πως αυτό ήταν θέλημα Κυρίου.
Λυπάμαι αγάπη μου, που δεν πρόλαβα να σε αποχαιρετήσω από την μάταιη γήινη μου διάσταση. Με λευκά τριαντάφυλλα και στίχους καρδιάς σαν την πάναγνη ψυχή σου. Τι κρίμα που στις ζωγραφιές σου και στις ευχές κώφευσε η τρελή μαγεία που θα σε επέστρεφε. Πέταξες σαν περιστεράκι. Ταεπίγεια δεν άρμοζαν στα μεγάλα σου φτερά. Ήσουν άγγελος κι έπρεπε οπωσδήποτε να επιστρέψεις στην ουράνια βάση σου. Αν όχι για σένα , τότε για ποιόν ο Παράδεισος;
Ξέρω πως θα είσαι εκεί στην πάμφωτη Πύλη του περάσματος , όταν θα έρθω. Όπως ξέρω ότι, με συνδρομή Θεού , θα δίνεις δύναμη στον σύντροφό σου παπα-Θόδωρο που δοκιμάζεται σκληρά από την απώλεια σου, αλλά και στα παιδιά που διαιωνίζουν την ύπαρξη σου. Αντίο, φίλη μου. Αντίο, αγάπη μου. Αφού δεν ήμουν εκεί , σε αποχαιρετώ από εδώ.
Για μας δε θα ΄χει άλλες νύχτες / μα θα υπάρχει η αγάπη
Για να σου στέλνω καληνύχτες / σε άλλα μήκη και σε πλάτη
Για μας δε θα ΄χει συναντήσεις / παρά μονάχα στ΄όνειρό μου
Θα ΄χει βυθούς και καταδύσεις / για τον χαμένο θησαυρό μου
Μαζί ποτέ / Εκεί μπροστά αναβοσβήνει το ‘ποτέ’
Καμιά ελπίδα δε μου δίνει / Φεύγεις και / να σου φωνάξω ‘σ΄αγαπώ’ δεν προλαβαίνω
Μαζί ποτέ / Εκεί ψηλά αναβοσβήνει το ‘ποτέ’
Φοβόμουν πάντα πως θα γίνει / Μα ποτέ / αυτό το τέλος δεν το είχα δεδομένο
Ελένη Γιαννατσούλια
