Ανεβαίνουμε και φέτος με περίσσια υπερηφάνεια, την κορφή, ίσως την πιο ψηλή, της Ιστορίας μας. Εκεί που ο καθάριος αέρας γίνεται αμβροσία. Εκεί που μπορούμε ν΄αγναντέψουμε με βλέμμα ευθύ, άσπιλο, τίμιο και δίκαιο, το υπερφυές προγονικό μεγαλούργημα του ΄21. Αυτό, που έθεσε απερίφραστα το μήνυμα «ελευθερία ή θάνατος».
Έτσι πρέπει να βλέπουμε την Ελληνική Επανάσταση. Δεν σήκωνε συμβιβασμό και ημίμετρα η ελευθερία μας. Δεν ήταν κίνημα η Επανάσταση για απόκτηση της ελευθερίας με συνθήκες και συμβιβασμούς, κάτι, που συναντά κανείς συχνά στην παγκόσμια ιστορία των λαών. Ήταν η ανάγκη για ελευθερία του ανθρώπου, της συνείδησης και της πίστης του, των ιδανικών και των αξιών του, της σκέψης του και των ενεργειών του.
Έπειτα, ήταν και το ένδοξο παρελθόν του λαού μας, που΄χε χαράξει από τη γέννησή του, βαθιά την πίστη για ελευθερία. Τι έπρεπε να κάνουν οι Έλληνες απέναντι σε τέτοιο παρελθόν; Πως θ΄αντικρύζανε στα μάτια τους Μαραθωνομάχους, τους Σαλαμινομάχους, του Λεωνίδα τους τριακόσιους;
Τετρακόσια ολόκληρα χρόνια, χαμόγελο δεν έσκασε, φωνή δε βγήκε, λουλούδι δεν άνθισε. Μόνο πόνος και δάκρυα. Πόνος και δάκρυα που έβρισκαν απάγκιο στο τρεμάμενο καντήλι της Παναγιάς. Αυτό το καντηλάκι ήταν που άναψε τη σπίθα στις καρδιές όλων των υπόδουλων Ελλήνων, που μετουσίωσε με τη στοργή της Μάνας όλων, το χριστιανικό πνεύμα της θυσίας και της εγκαρτέρησης, σε πράξη φθόνου και οργής. Και έγινε αυτή η πίστη στον ένα και μοναδικό Τριαδικό Θεό, που είχε ήδη βάλει την υπογραφή του και δεν την έπαιρνε πίσω, μία ακένωτη πηγή θάρρους και δύναμης ψυχής για τους Αγωνιστές της Ελευθερίας.
Με δικράνια και στυλιάρια, με ξινάρια κι αγκωνάρια ξεκίνησε η Επανάσταση. Με τρίξιμο των δοντιών και καρδιά που καρτερούσε να χτυπήσει ξανά ελεύθερη. Σταυροκοπήθηκαν οι Έλληνες, ορκίστηκαν για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία, γίναν πολεμιστές μέσα στις μάχες, πάλεψαν σώμα με σώμα, δόντια με δόντια.
Ξεχείλισε η παλικαριά και η θυσία σαν ποτάμι του χειμώνα που ορμητικό, παρέσυρε με μιας, πίκρες και αναστεναγμούς. Αυτούς, του μεθυστικού χορού του Ζαλόγγου, της φυγής του Μεσολογγίου και της ερήμωσης της Χίου, του σχοινιού του μαρτυρικού θανάτου του Πατριάρχη και της μυρουδιάς από την καιόμενη σάρκα του Διάκου. Όλων όσων ενδύθηκαν τον πορφυρούν χιτώνα και τον ακάνθινο στέφανο του μαρτυρίου. Κι όμως, τώρα πια, όλα αυτά ευωδιάζουν. Γίνανε δάφνες που ολάνθιστες πλέκουν το Πάνθεον των Ηρώων μας και μυρίζουν λύτρωση και λευτεριά.
Διακόσια και πλέον χρόνια μετά, δρέπουμε τους καρπούς του επικού εκείνου Αγώνα που ποτίστηκαν με ποταμούς αίματος. Αγώνας άνισος, Σηκωμός αλύγιστος, που αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό, στέριωσε το κράτος το Ελληνικό και θεμελίωσε την πολιτική ζωή μιας ολόκληρης Ευρώπης. Κι έπεσε ξανά, ο σπόρος για δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών, χωρίς συμμαχίες ιερές και περιχαρακώσεις. Με νέα πολιτικά ήθη, με αξιοπρέπεια και ελευθερία για τους ανθρώπους με δικαιοσύνη και δημοκρατία για τα έθνη τους.
Ας κλίσουμε λοιπόν ευλαβικά τα γόνατα κι ας σκορπίσουμε ολόγυρα τα δαφνόφυλλα από ΄κείνες τις δάφνες. Ας γεμίσουμε μια τέτοια μέρα, τα πνευμόνια μας με τη μυρωμένη αύρα της Επανάστασης κι ας πορευθούμε με τα διδάγματα του Αθάνατου ΄21.
Κάθε τέτοια μέρα…
Παναγιώτης Παγιώτας, 22 Μαρτίου 2024.
