Προσευχή! Ένα θέμα, ένα μυστήριο, μια αλήθεια που πραγματικά έχει πολυσυζητηθεί και πλήθος πατέρων ανά τους αιώνες καταπιάστηκαν και ανέλυσαν από την δική τους οπτική γωνία.
Αν ρωτούσαμε ένα παιδί να μας δώσει τον ορισμό της προσευχής, πιθανολογώ ότι θα απαντούσε πως είναι η συνομιλία με τον Χριστό.
Αγαπητοί μου, η προσευχή είναι για την ψυχή μας ότι για το σώμα μας η βρώση και η πόση. Είναι η επαφή του δημιουργήματος με τον Δημιουργό του.
Είναι η συμπλήρωση της ζωής μας. Όπως πολύ παραστατικά έλεγε ο Άγιος Νεκτάριος η προσευχή είναι ο ήλιος των νοερών οφθαλμών της ψυχής. Όπως ο ήλιος είναι το φως στο σώμα έτσι και η προσευχή στην ψυχή.
Πολύ συχνότερα ο άνθρωπος νιώθει την ανάγκη της προσευχής όταν περνά δύσκολες στιγμές, όταν τον επισκέπτονται ασθένειες, στενοχώριες και πόνοι.
Αυτές τις στιγμές ο άνθρωπος συνειδητοποιεί την θνητότητα του, την αίσθηση της κατωτερότητας του και την ανάγκη της άμεσης προσφυγής στον Θεό.
Το μυστικό όμως στην προσευχή, αν θα μπορέσουμε να το θέσουμε έτσι είναι η ταπεινότητα.
Ποιος είναι πιο ταπεινός; Μα ασφαλώς ένα παιδί, μια ψυχή που είναι καθαρή από πάθη και αμαρτίες κι άλλωστε πως είναι δυνατόν ο Πανάγαθος Θεός μας να μην ακούσει την προσευχή ενός μικρού παιδιού.
Τις προάλλες σε ένα νοσοκομείο των Αθηνών με προσέγγισε ένα πιτσιρίκι για να μου πει πως όταν προσεύχεται στην Παναγία η τον Χριστό, κλείνει τα μάτια του, έχει στην αγκαλιά του σφιχτά την εικόνα του Χριστού η της Παναγιάς αντίστοιχα και τους μιλάει.
Αυτή είναι η ταπεινότητα στην προσευχή. Ας γίνουμε όλοι παιδιά και οι προσευχές μας θα εισακουστούν!
Π. Ελπιδοφόρος Μπεναρδης
