Και τώρα που «κούμπωσαν» τα ψηφοδέλτια και με καμάρι και περίσσεια υπερηφάνεια, όλοι οι υποψήφιοι επικεφαλής προβάλλουν τις «επιτυχίες» τους, ας έρθουμε και στο δια ταύτα.
Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι στα πλαίσια των πολιτικών προετοιμασιών και λίγο πριν την κάλπη, το μεγαλύτερο άγχος των παρατάξεων είναι να βρεθούν άτομα να πλαισιώσουν τα ψηφοδέλτιά τους, διαφορετικά βγαίνουν «εκτός παιχνιδιού».
Το ερώτημα όμως, το οποίο προκύπτει είναι, ποιοι επανδρώνουν αυτά τα ψηφοδέλτια και βάσει ποια πείρας, ποιας γνώσης και ποιας κατάρτισης δηλώνουν υποψήφιοι όλοι αυτοί…; Δεν υπάρχει παράταξη, το έχει αποδείξει περίτρανα η «Ιστορία», η οποία να έχει σχηματίσει ένα συνδυασμό, που να μην έχει προκύψει από πολλαπλά τηλέφωνα και ατέρμονες συναντήσεις, που προσπαθούν να πείσουν τους «δυνάμει» υποψηφίους δημοτικούς σύμβουλους, να υποστηρίξουν συνδυασμούς.
Η συμμετοχή δεν έχει να κάνει μόνο με το μορφωτικό επίπεδο, άλλωστε η μέση κοινή γνώμη πολλές φορές διαμορφώνει και προτείνει επιχειρήματα για το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι τοπικό και μη, πολύ καλύτερα και σαφώς πιο ορθά έναντι των ανθρώπων της εξουσίας. Βέβαια εδώ, υπάρχει απ’ την πλευρά αυτής και ο παράγοντας της ιδιοτέλειας, κάτι το οποίο δε θα θιχθεί τώρα.
Η πολιτική, στην αρχαιότητα τουλάχιστον, την οποία «στα δύσκολα», μονίμως επικαλούνται οι νυν κυβερνώντες, είχε αναχθεί σε ολόκληρη επιστήμη. Δε συνίστατο, σε τυχόντες υποψηφίους, οι οποίοι δεν είχαν τι να κάνουν στην καθημερινότητά τους ή μπορεί και να είχαν και να ήθελαν και κάτι «για αλλαγή» και αίφνης θυμήθηκαν να ασχοληθούν με την Πολιτική.
Δεν είναι χόμπυ η Πολιτική, δεν είναι ασχολία της στιγμής, είναι Επιστήμη και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, με σύνεση, συνέπεια και υπευθυνότητα. Είναι υπεύθυνη για τις τύχες του λαού, των πολιτών.
Σε μια τοπική, κλειστή κοινωνία, όπως αυτή της Τρίπολης, συναντάται τελευταία «το φαινόμενο», ακόμη και οι ίδιοι οι υποψήφιοι, να αντιμετωπίζουν καυστικά και ειρωνικά την ίδια τους την υποψηφιότητα, υποτιμώντας τη, και πώς όχι άλλωστε, αφού οι περισσότεροι εξ αυτών, γνωρίζουν ότι κάνουν «καταναγκαστικά έργα», στο όνομα μιας γνωριμίας ή μιας συγγένειας, χωρίς να έχουν καν συγκεκριμένες προτάσεις ακόμη και για τα πιο ευτελή ζητήματα, κοινωνικά και όχι μόνο. Κάτι το οποίο έχει να κάνει και με τους ψηφοφόρους, οι οποίοι στηρίζουν «γνωστούς, φίλους και συγγενείς», αγνοώντας την απειρία τους, δείχνοντας απλά μια προτίμηση στα πρόσωπα αυτών είτε για λόγους συμφέροντος είτε γιατί μάλλον δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο της πολιτικής.
Άλλωστε, πρόσφατα κυκλοφορούν στη Χώρα, πολλά ανέκδοτα, σχετικά με τις υποψηφιότητες, θέλοντας να δείξουν με δηκτικό και χιουμοριστικό τρόπο «την κατάντια» της πολιτικής.
Η Πολιτική όμως, δεν είναι ανέκδοτο, και ειδικά τώρα που ο θεσμός της αυτοδιοίκησης, οφείλει να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο, στις απανταχού τοπικές κοινωνίες της Ελλάδας, οφείλουν όλοι επικεφαλής και μη, να πάρουν επιτέλους πολύ σοβαρά τον ρόλο τους, γιατί δυστυχώς και πολύ απλά οι πολίτες δεν αντέχουν, ασφυκτιούν.
«Ένας πολιτικάντης, σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές.» (Arthur Clarke, Βρετανός συγγραφέας).
Ευαγγελία Παπαθανασίου από το ArcadiaPortal
