Γράφει ο Αντώνιος Ιωάν. Παναγιωτόπουλος
Εκείνος που γνωρίζει σε βάθος το παρλθόν αντιλαμβάνεται τι φέρνει το άδηλον μέλλον. Βλέπει μέσα σε αυτή την απεραντοσύνη του μέλλοντος να προβάλει με περηφάνια το Μανιάκι με Ελληνική ανδρειωσύνη χωρίς να αστοχεί, αντίθετα να υπερτερεί η μεγαλοσύνη της Ελληνικής υπόστασης, με τα υπέρ και τα κατά της, που να πορεύεται ακάθεκτα το δρόμο της, με δυναμική υπέρβαση όλων των αντιξοοτήτων που παρουσιάζονται μπροστά της και να προκόπτει, ακριβώς, όπως το επιτάσσουν τα πεπρωμένα της Φυλής μας!
Μανιάκι!διακόσια χρόνια τώρα, αναδιπλώνεται ήρεμα ο απόηχός του στη σφαίρα της σύγκρουσης ιδεών, που οδηγούν σε αντιπαλότητες, σε κοινωνικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις με πτώσεις και ανορθώσεις, με αγώνες που δίνουν θετικά και επιτυχή αποτελέσματα για την πρόοδο της Πατρίδας Ελλάδας για να πορεύεται μέσα στη θολή σφαίρα της παγκοσμιότητας με οδηγό και ισχύ την απαστράπτουσα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, που «βγήκε μέσα από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά», τα οποια ακόμη από το 1461 μέχρι και σήμερα είναι σκορπισμένα εδώ και εκεί στα Κόκκαλα, στον τόπο της Θυσίας, που οι 5.500 τελευταίοι Βυζαντινομάχοι σφαγιάσθηκαν και αλωνίστηκαν από τον βάρβαρο αιμοσταγή κατακτητή Μωάμεθ μετά την ανοίκεια πτώση και πυρπόληση του Κάστρου της Ωριάς δυτικά του Τουρκολέκα.
Μανιάκι !! 1825 – 2025, προβάλλει λαμπερά η εμβληματική προσωπικότητα του Παπαφλέσσα, τα «ματωμένα ράσα», η λεβεντιά που ενσαρκώνουν την αγωνιζόμενη με μεγάλες ανισότητες Πατρίδα Ελλάδα, την Ελλάδα που ανασταίνεται μέσα από το σκοτάδι των 400 χρόνων σκλαβιάς, που αιώνια υψώνεται φωτεινή η ύπαρξή της, που άνισα αντιπαλεύει, αντιστέκεται και ποικιλότροπα ορθώνει το ανάστημά της, ώστε «να γίνεται αγαπητή στους φίλους και τρομερή στους εχθρούς της».
Μανιάκι!!! μια αμφίβολη πορεία ενός ριψοκίνδυνου, ανδρειωμένου Σαμπαζιώτη επαναστάτη, που παραγκωνίζει εχθρότητες, μίση, αξιώματα και αφήνει πίσω του τα πάντα στο Ναύπλιο και ακάθεκτα πορεύεται, με αποκορυφωμένη την απόφαση του «ανεξιχνίαστου εγώ του» να φτάσει στον τόπο της αυτοθυσίας για να εξιλεωθεί από τα πάθη του και τις αδυναμίες του, αρκεί να σωθεί η Πατρίδα. Ο Παπαφλέσας στην πορεία του όπως αντισταθεί στον Αιγύπτιο εισβολέα στο Μοριά δεν μένει μόνος, τον ακολουθούν γενναίοι συμπολεμειστές του που και αυτοί με πάθος θα αγωνιστούν και ηρωϊκά θα πέσουν στο πεδίο της μάχης προκειμένου να κρατηθεί Ελεύθερη η Πατρίδα Ελλάδα.
Παπαφλέσσας!, η αμφίρροπος προσωπικότητα, ο απρόοπτος εκκρηκτικός Αρχιμανδρίτης πρωτοκλέφτης, ο ανιποχώρητος και ριψοκίνδος καπετάνιος με όλο το βάρος της ευθύνης και αυτοαποστολής του, να κρατηθεί η Πατρίδα ελεύθερη, ακράτητος έδωσε αναγκαστικά την εντολή σποφυλάκισης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και όλων εκείνων που είχαν διωχθεί από την συμφεροντολογική διχαστική παράταξη της φατρίας των πολιτικών, διασχίζει την Αρκαδία με προστάγματα: να συγκεντρωθούν καπεταναίοι της Φαλαισίας με τα παληκάριά τους στο Μαναστήρι του Αγίου Δημητρίου του Τουρκολέκα. Φτάνει στο Μανστήρι όπου είχαν μαζευτεί της περιοχής γενναίοι πολεμιστές την 15η Μαΐου 1825. Τους φιλοξενεί και ευλογεί ο Τουρκολεκαίος Ηγούμενος της Μονής Αθανάσιος Ντούρος (Μανιάτης) και ο «τρελόπαπάς Φλέσσας» με λόγο πύρινο, επαναστατικό επανανθουσιάζει και ξεσηκώνει τους αποκαρδιωμένους από τον «αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο» Καπεταναίους που μαράζωναν στα Χωριά τους στα Σαμπάζικα και τον ακολουθούν για τον άγνωστο τόπο της Θυσία τους, «όπου και όποιος είναι αυτός ο τόπος, όπου θα συναντηθούν με τον Ιμπραήμ».
Ο Ππαφλέσσας με όλους αυτούς που τον ακολουθούν, χωρίς να χάνει χρόνο, μέσα από την στενωπό του Τουρκολέκα (Στενό) και τα Κόκκαλα περνά την Στενίκλαρο και φτάνει στο Μανιάκι…. Οχυρώνει το πεδίο για την άνιση σύγκρουση της 18 Μαϊου 1825. Ο Γραμματέας του Τεισαμενός παρακολουθεί με εντολή του Αργηγού του και από μακριά καταγράφει όλο, εκείνο με τα σπαθιά να τρίζουν τον υπέρ πάντων αγώνα των Νέων Ελλήνων στις νέες Θερμοπύλες το Μανιάκι. Αυτοθυσιάζονται με τον Αρχηγό τους τον ατρόμητο πολεμιστή Παπαφλέσσα και οι τριακόσιοι όπως και του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες!!!
Μέσα στους ισοπεδωμένους πολεμάχους βουτηγμένοι στο αχνίζον αίμα τους και οι επτά Τουρκολεκαίοι ημίθεοι με κομμένα χέρια και κεφάλια, αιώνιοι Εθνικοί φύλακες στο Μανιάκι. Ποιος τους είδε; ποιός τους αναγνώρισε;, ποιος τίμησε ποτέ; αυτούς τους γεννημένους και μεγαλωμένους Ήρωες στα λημέρια της Αθάνατης Τουρκολεκακιώτικης Κλετουριάς; Οι επτά αυτοί λεβέντες που έπεσαν στο Μανιάκι και πέρασαν στην αιωνιότητα άφησαν πίσω γονείς, αδελφές, συζύγους και παιδιά και έδωσαν τη ζωή τους «υπέρ βωμών και εστιών», υπέρ «Πίστεως και Πατρίδος»! Μένουν Αθάνατοι!!!
Αυτό το κείμενο είναι λιβανωτός και κερί αναμένο στην Ηρωϊκή μνήμη των Αθανάτων αυτών Τουρκολεκαίων προγόνων μας που είναι: Στρατηγός Αντώνιος Παναγιώτου Παναγιωτόπουλος,(απόγονοι Αντωνόπουλοι), Παρασκευάς, Ηλίας, Παναγιώτης, Σωτήρος Θεοδωρακόπουλοι (απόγονοι Παυλόπουλοι), Λυμπέρης Σιανδρής και Γεώργιος Φέξης. Σε αυτούς τους αθάνατους Τουρκολεκαίους προσθέτονται και οι Χρήστος Παναγ. Κουλοχέρης, Δημήτριος(;) Κοτσώνης και Δημήτριος (;) Θεόδωροπουλος που σκοτώθηκαν στην Δραμπάλα του `Ακόβου που αντιστάθηκαν στις ορδές του Αιγύπτιου Ιμπαήμ την 6-7 Ιουνίου 1825.
Στα παραπάνω δέκα παλικάρια του Τουρκολέκα που έπεσαν μαχώμενα ηρωϊκά για την Πατρίδα στο Μανιάκι (18-5-1825) και στην Δραμπάλα (6-7/6-1825 προσκολλάται και το μικρό Ντουρόπουλο(;) που «έκλαιγε και του πούμωσε το στόμα η μάνα του και έσκασε το παιδί για μη τους άκογαν και τους σκότωναν οι Τουρκογύπτιοι που ανέβαιναν το Στενό και που τα γυναικόπαιδα του Τουρκολέκα κρυβόντουσαν στις Κουλούρες». Οι ορδές αυτές του Ιμπραήμ που ανέβηκαν από την Μεσσηνία μέσα από τα Κόκκαλα και το Στενό, έφτασαν στο Τουρκολέκα 7-8/6-1825 όπου «από τα 25 σπίτια του χωρίου Τουρκολέκα έκαψαν τα 18. Τα άλλα 7 δεν τά’ καψαν γιατί έτρεφαν μέσα σ’ αυτά κουκούλι (μεταξοσκώληκα). Το κουκούλι οι Αραπάδες το σεβάστηκαν γιατί έτρεφαν και αυτοί στην Αίγυπτο».
Οι Αραπάδες του Ιμπραήμ από το Τουρκολέκα κατευθύνθηκαν προς τα Γιαννοκάμερα για να ενωθούν με το άλλο στράτευμα του Ιμπραήμ που ανέβηκε από την Συρόκα και αποθήθηκαν στην Δραμπάλα. Συνάντησαν το Μαναστήρι του Αγίου Δημητρίου Τουρκολέκα, το εγκατάλειψαν οι 3 Μαναχοί, και οι Μωαμεθανοί το έκαψαν» την 7-8/6-1825, αλλά και οι Βαυαροί το διέλυσαν το 1834 ….!
Αυτή είναι η προσφορά σε αίμα και υλικές καταστρφές, μέσα σε 15 ημέρες, από την 18-5-1825 έως και την 8-6-1825 του Τουρκολέκα για χάριν της Ελευθερίας, που πρόβαλε από τη θέση Κόκκαλα και «μέσα από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά» και της ένδοξης Πατρίδας μας Ελλάδας!!!
Αυτά για να γνωρίζουν οι σημερινοί Νεολληνες και να μαθαίνουν οι επερχόμενες γενιές, αν θέλουν να απολαμβάνουν τα αγαθά της Ελευθερίας,που «ανακτάται με αίμα και κρατιέται με προσφορά και θυσίες», αλλά και να τιμώνται από αυτούς που πρέπει και καθώς δικαιούνται, χώροι και πρόσωπα, που είναι συνδεδεμένα με το αίμα Ηρώων και την προσφορά των γενναίων ανθρώπων, για την απόκτηση και το κράτημα της Λευτεριάς μας.
Αντώνιος Ιωάν. Παναγιωτόπουλος.
