Γράφει ο Ι.Γ. Ασημακόπουλος
Μεγάλος μέσα στη σεμνότητα του, σαν σήμερα, στις 30 Αυγούστου 2015, «έφυγε» ο ποιητής Ηλίας Σιμόπουλος κλείνοντας τον κύκλο των μεγάλων της γενιάς του, τον Ρίτσο, τον Βάρναλη, τον Λεκατσά, τον Λουντέμη…
Σαν ένας σύγχρονος Οδυσσέας, περιπλανήθηκε αναζητώντας την «Ιθάκη» του μέσα από τους δρόμους της ποίησης. Για πρώτη φορά εμφανίζεται το 1946 με την ποιητική συλλογή «Χαιρετισμός στον πρώτο ήλιο», για να καταξιωθεί και καθιερωθεί το 1958, με την «Αρκαδική Ραψωδία» έργο σταθμό για την ελληνική ποίηση, γεμάτο ανθρώπινη ευαισθησία και λυρισμό. Ύψιστη αναγνώριση στο έργο του Ηλία Σιμόπουλου, έγινε από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών όταν το 2011 υπέβαλε όπως έχει δικαίωμα, την υποψηφιότητά του στη Σουηδική Ακαδημία για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, που έφτασε ως την τελική επιτροπή αξιολόγησης.
Η πορεία του στην ποίηση υπήρξε μεγάλη. Οι ποιητικές του συλλογές πλειάδα. Αλλά ο Ηλίας Σιμόπουλος δεν αρκέστηκε σ’ αυτές. Παράλληλα δημοσίευσε δοκίμια και μελέτες. Πήρε μέρος σε πλήθος συμπόσια και συνέδρια. Έγραφε με μια σειρά Ελληνικά και ξένα περιοδικά και εφημερίδες. Έδωσε πλήθος διαλέξεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το έργο του μεταφράστηκε στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου και συμπεριλήφθηκε σε πολλές ξένες ποιητικές ανθολογίες.
Ο Ηλίας Σιμόπουλος τίμησε για 80 χρόνια περίπου τα ελληνικά γράμματα. Επιστράτευσε την ποίηση για να φωτογραφίσει την ιστορία και να την παραδώσει στις επόμενες γενιές. Στάθηκε όρθιος μέσα στις θύελλες κι έγινε ο χρονογράφος της εποχής του καταγράφοντας μέσα στο έργο του το θάνατο των σάπιων στοιχείων, που με σοφία η ζωή απέβαλλε. Έγινε οραματιστής, προφήτης ποιητής, διαβλέποντας το καινούργιο, το ελπιδοφόρο που προβάλλει για να καθορίσει το μέλλον. Μα πάνω απ’ όλα παρέμεινε πάντα συνειδητός μαχητής, πιστός στο όραμα της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ειρήνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αγωνιστής της ελπίδας για μια καλύτερη ζωή…
Οκτώ χρόνια μετά το θάνατό του, ο Δήμος Μεγαλόπολης, παρά τις υποσχέσεις του, δεν έδωσε το όνομά του ούτε σε ένα μικρό σοκάκι στην πόλη μας. Δεν έκανε ούτε μια φιλολογική βραδιά αφιέρωμα στο μεγάλο έργο του. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς να γίνει σε μια πολιτιστική έρημο;
Ελπίζουμε η Δημοτική Αρχή να βρει χρόνο να τοποθετήσει σε περίοπτη θέση την προτομή του ποιητή, (που χρηματοδότησε ο αείμνηστος Κώστας Λαδάς από το Γαρδίκι) και παραμένει στο εργαστήρι της καλλιτέχνιδος που την φιλοτέχνησε.
Όμως οι ποιητές δεν πεθαίνουν. Οκτώ χρόνια ο Ηλίας Σιμόπουλος κοιμάται ήσυχος και γαλήνιος στην αγκαλιά της γης του Κραμποβού, που αγάπησε.
Οι ποιητές δεν ξεχνιούνται. Οκτώ χρόνια τον Ηλία Σιμόπουλο μας τον θυμίζει ο αέρας του Λυκαίου, που περνώντας από το μικρό κοιμητήρι του Κραμποβού, φέρνει στ’ αυτιά μας τη φωνή του πότε σαν ψίθυρο πότε σαν κεραυνό σε καταιγίδα. Μας εμψυχώνει με το έργο του και μας καλεί να συμμετέχουμε με ορμή και αποφασιστικότητα, στον αέναο αγώνα της ζωής:
«Αγώνας είναι η ζωή / ενάντια / στις σφραγισμένες πόρτες / στην ανέλπιδη αναμονή / στο χέρι / που σφίγγει το χέρι που λείπει.
Αγώνας είναι πάντα η ζωή / ενάντια στο φόβο στην τρομοκρατία / στους δημαγωγούς / στους κλέφτες στους απατεώνες / στη μονόφθαλμη δικαιοσύνη / στους θανάτους απ’ την πείνα / και στους άδειους λόγους των πολιτικών.
Αγώνας είναι η ζωή / Ώσπου μια μέρα η οργή να γίνει ποταμός / και στην ορμή του να την καθαρίσει / μια για πάντα από τους ρύπους της / όπως ο Αλφειός την κόπρο του Αυγεία.»
