Αυτό που συμβαίνει δεν είναι απλά μία έκρυθμη και ανεξέλεγκτη κατάσταση. Δεν είναι τυχαία βίαιο και επιθετικό. Δεν είναι η παράνοια και η ανοησία του κόσμου. Δεν είναι οι χασομέρηδες χούλιγκαν, απλά. . Οι άνθρωποι που ξεχύθηκαν σαν ποτάμι δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, ούτε αγανάκτησαν εν μια νυκτί!!
Είναι μαθητές, είναι φοιτητές, είναι πολίτες που στο μεγαλύτερο μέρος τους έγιναν χωρίς να το καταλάβουν εκτελεστικά όργανα ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΩΝ που ασελγώντας πανω στο άψυχο κορμί του αδικοχαμένου ΑΛΕΞΗ βρήκαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν κατάσταση χάους, πολέμου , βρήκαν αφορμή να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο, Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει νοήμων πολίτης που να θέλει να εκφράσει την αγαν’ακτηση του και να καταστρέφει τις περιουσίες του απλού ταλαιπωρημένου πολίτη!!
ΑΙΣΧΟΣ ΚΥΡΙΟΙ σε όποια πλευρά και άν ανήκετε!
Ο τραγικός θάνατος του δεκαπεντάχρονου δεν είναι η αιτία των επεισοδίων, είναι η αφορμή. Τις αιτίες τις γνωρίζουν όλοι. Όσοι διαδηλώνουν αλλά και οι άλλοι που σιωπούν ένοχα.Δεκαετίες τώρα οι ΓΝΩΣΤΟΙ – ΑΓΝΩΣΤΟΙ καταστρέφουν τα πάντα και κανείς δεν τους ενοχλεί! Έχω δεί με τα μάτια μου άπειρες φορές την ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ να οδηγεί τους κουκουλοφόρους, να τους αφήνει να σπάνε και μετά απλά να τους αφήνει να φύγουν.
Στο τέλος, το λογαριασμό θα τον πληρώσουν οι συνήθεις ύποπτοι, αυτοί που φτιάχτηκαν για να πληρώνουν. Οι εισπράκτορες προς το παρόν θα περιμένουν στη γωνία να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός της αγανάκτησης, για να επιστρέψουν απερίσπαστοι στο θεάρεστο έργο τους.
Ο ΑΛΕΞΗΣ δεν ήταν γνωστός-άγνωστος, δεν ήταν περιθωριακός. Πως μπορεί άλλωστε ένα αμούστακο παιδί να είναι?
Ο τηλεφωνητής του σχολείου στο οποίο φοιτούσε ο Αλέξανδρος τον τελευταίο χρόνο ενημερώνει ότι θα παραμείνει κλειστό έως και την Τρίτη, όταν δηλαδή θα γίνει η κηδεία του. Έως την Τρίτη τάξη του γυμνασίου φοιτούσε στη σχολή Μωραΐτη. Ξεκίνησε τη πρώτη χρονιά του λυκείου στη σχολή «Ώθηση» στη Σταμάτα Αττικής. Ήταν μέτριος μαθητής λένε οι φίλοι του, αλλά γενικά πολύ ήσυχος.
Γιος διευθυντή της ΕΑΒ και ιδιοκτήτριας κοσμηματοπωλείου στην οδό Βουκουρεστίου, ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος 15 ετών, ζούσε με τη μητέρα, τη γιαγιά και την κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη αδελφή του.Οι φίλοι του Αλέξανδρου λένε ότι δεν είχε καμία σχέση με τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Ήταν ένα παιδί με τα ενδιαφέροντα των συνομήλικών του και πολλές από τις παρέες του ήταν από το ιδιωτικό σχολείο των βορείων προαστίων όπου φοιτούσε.Αυτό που όλοι ονομάζουμε «διαλυμένη οικογένεια», στην περίπτωση του Αλέξανδρου δεν ισχύει. Οι άνθρωποι με τους οποίους μιλήσαμε φαίνεται ότι προέρχονται από μια δεμένη οικογένεια και ένα αξιοπρεπές περιβάλλον.
Η οργή και η αγανάκτηση που νιώθουμε όλοι μας, ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ,ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ είναι απερίγραπτη. Πόσοι από εμάς βγήκαμε να σπάσουμε , να κάψουμε? Είμαστε λιγότερο άνθρωποι? είμαστε λιγότερο αγωνιστές?
