To τελευταίο διάστημα στη Μεγαλόπολη ακούγονται πολλές φήμες σε σχέση με το μέλλον του υποκαταστήματος της Τράπεζας Πειραιώς. Επειδή δεν είναι η πρώτη φορά ας δούμε λοιπόν ποια είναι η αλήθεια.
Αν κάποιος αναζητήσει πληροφορίες θα μάθει ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Η τράπεζα Πειραιώς πραγματοποίησε πρόσφατα ένα μεγάλο πρόγραμμα οικειοθελούς αποχώρησης. Μετά την αποχώρηση τεσσάρων υπαλλήλων από το κατάστημα Μεγαλόπολης, η Τράπεζα προέβη άμεσα, στην κάλυψη των κενών θέσεων που προέκυψαν, με νέα, έμπειρα και πολύ ικανά στελέχη. Το γεγονός αυτό από μόνο του δηλώνει την πρόθεσή της Τράπεζας να μην εγκαταλείψει την πόλη, όπως δυστυχώς έπραξαν άλλες τράπεζες στο παρελθόν. Επιπλέον αναμένεται να ακολουθήσει και η ανακαίνιση του καταστήματος, στα πλαίσια του τεράστιου προγράμματος ψηφιακού μετασχηματισμού που ήδη ξεκινάει σε όλα της τα καταστήματα.
Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει όμως είναι για ποιο λόγο διαρρέονται αυτές οι φήμες; Ποιο μπορεί να είναι το όφελος από όλη αυτή την παραφιλολογία και δημιουργεί ανασφάλεια τόσο στους υφιστάμενους πελάτες της τράπεζας αλλά πιο πολύ στους πολίτες της Μεγαλόπολης; Γιατί είναι γεγονός ότι η φήμη για κλείσιμο ενός υποκαταστήματος τράπεζας στη Μεγαλόπολη δημιουργεί αμέσως τεράστιο θέμα σε μια πόλη με τόσα προβλήματα από την απολιγνιτοποίηση.
Νομίζω πως το ερώτημα απαντάται από μόνο του, αρκεί κάνεις να σκεφτεί ποιοι κερδίζουν από όλο αυτό. Θα βιαστείτε όλοι να πείτε: Μα οι άλλες τράπεζες φυσικά! Και πράγματι μπορούμε να υποθέσουμε ότι κερδίζουν, τόσο αυτές που θα μείνουν μόνες τους στην περιοχή, όσο και οι υπόλοιπες που δεν τηρούν καταστήματα στην πόλη μας. Οι συμπολίτες μας δύσκολα θα αποφασίσουν να φύγουν από αυτές όταν λέγεται ευρέως ότι «εδώ όλες θα κλείσουν». Θα παραμένουν δηλαδή σε κάποιες τράπεζες, παρόλο που δυσκολεύονται στην εξυπηρέτησή τους και έχουν προβλήματα στην καθημερινότητά τους, γιατί συντηρείται η αίσθηση, ότι οι εναπομείναντες 2 τράπεζες που είναι εδώ δεν έχουν μέλλον.
Δυστυχώς όμως (και αυτό είναι το πιο οδυνηρό), ο μεγάλος κερδισμένος είναι για μία ακόμη φορά η Τρίπολη και οι άλλες μεγάλες πόλεις δίπλα μας, οι οποίες ενισχύουν τις τράπεζές τους με τα δικά μας κεφάλαια. Βρισκόμαστε δηλαδή για μια ακόμη φορά, να ενισχύουμε άθελά μας, άλλες πόλεις οι οποίες καρπώνονται τους κόπους, τον ιδρώτα και τον πλούτο των ανθρώπων της Μεγαλόπολης. Τόσες καταθέσεις, τόσες συντάξεις, μισθοδοσίες, εφ’ άπαξ, εθελούσιες, έσοδα από επιχειρήσεις όλα στις διπλανές πόλεις. Και το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να αναγκαζόμαστε να μετακινούμαστε στην Τρίπολη για κάθε τι που χρειαζόμαστε. Η απόλυτη απαξίωση. Ανύπαρκτοι και αόρατοι. Αυτή την θέση μας έχουν δώσει. Ένα ξερό ΑΤΜ και πολύ μας είναι. Αλήθεια αυτό μας αξίζει;
Μήπως όμως δεν ευθύνονται άλλοι για όλα αυτά; Μήπως έχει έρθει η στιγμή να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους για ότι συμβαίνει σ’ αυτή την πόλη; Μήπως αυτή η ώρα είναι τώρα, σήμερα; Μήπως η Πειραιώς είναι ένα μόνο παράδειγμα για το πόσο εύκολα εμείς μπορούμε να στηρίξουμε την πόλη μας, χωρίς κανένα κόπο, χωρίς έξοδα χωρίς καμία θυσία. Η Πειραιώς δεν είχε ποτέ την πρόθεση να φύγει από την πόλη μας. Εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να επιβραβεύσουμε την επιλογή της να παραμείνει. Γράφω για την τράπεζα Πειραιώς αλλά στην ουσία αναφέρομαι και σε κάθε άλλη επιχείρηση που δραστηριοποιείται στην πόλη μας και αξίζει την στήριξη όλων μας. Και ίσως να μην την είχε.
Όλοι βλέπουμε ότι η κρίσιμη ώρα για την πόλη μας έχει έρθει. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μένουμε άλλο απαθείς σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ας σταματήσουμε να τρεφόμαστε με το αρνητικό αναμένοντας την επόμενη κακή είδηση. Αν συνειδητοποιήσουμε την δύναμή μας και δουλέψουμε ενωμένοι για το κοινό μας συμφέρον και την πρόοδο της πόλης μας, ίσως να καταφέρουμε πράγματα που θα μας εκπλήξουν. Αν θέλουμε να κρατήσουμε τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις, τις υπηρεσίες, τα παιδιά μας, στην πόλη μας, πρέπει να τα στηρίξουμε. Η δύναμη να το πετύχουμε είναι στα χέρια μας.
Ας αναλάβει ο καθένας μας το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί και ας δούμε να μεταλλάσσεται το ασχημόπαπο (Μεγαλόπολη), στον κύκνο που ονειρευόμαστε.
Όραμα και δράση χρειάζεται.
