Η μη δήλωση συμμετοχής της ιστορικής ομάδας της Δόξας, τόσο στην Α’ κατηγορία που πανάξια κατόρθωσε να ανέβει, όσο και στην Β’, όπου και την προηγούμενη σεζόν αγωνιζόταν, και πάλι λόγω διοικητικών προβλημάτων, μόνο ως δυσάρεστη μπορεί να χαρακτηριστεί. Και σίγουρα επιβεβαιώνει την παρακμιακή πορεία που παρουσιάζει διαρκώς η πόλη της Μεγαλόπολης, συμπληρώνοντας το παζλ, που ολοκληρωμένο κάποια στγμή (πότε άραγε;) θα την απεικονίζει ως ένα Μεγάλο Χωριό.
Με τη ΔΕΗ να ξεκινάει τον κύκλο του μαρασμού και της κατάπτωσης, και με τις Δημόσιες Υπηρεσίες και τις Τράπεζες να ακολουθούν, σειρά παίρνουν σιγά-σιγά τα καταστήματα και τώρα και το ιστορικπό Σωματείο της Δόξας με πορεία 65 και πλέον ετών.
Η Δημοτική Αρχή της πόλης δεν είναι άμοιρη ευθυνών για αυτήν την κατάσταση. Ακόμα και όταν μιλάμε για Ιδιωτικού Δικαίου Φορείς, των οποίων όμως η δραστηριοποίηση έχει κοινωνικοοικονομικό αντίκτυπο και στην τοπική κοινωνία. Το αθλητικό – παιδαγωγικό στοιχείο άλλωστε, τέτοιου είδους φορέων, έστω και μέσω του «λαϊκότερου» αθλήματος του ποδοσφαίρου, δημιουργεί την προοπτική – κυρίως για τα νέα παιδιά – για πειθαρχία, σωματική άσκηση και υγιεινό τρόπο ζωής, δυναμισμό, διακρίσεις και γιατί όχι, επαγγελματική αποκατάσταση. Όχι άσχετη με την παραδοχή αυτή, είναι και η αποτροπή των νέων από συνήθειες και καταστάσεις που μόνο σε αδιέξοδα μπορούν να τους οδηγήσουν.
Αναπόφευκτα δημιουργούνται τα εξής ερωτήματα :
Αρκεί μόνο η πολιτική «υποχρέωση» ή ακόμα και «σκοπιμότητα» της Δημοτικής Αρχής για ένθερμα συγχαρητήρια επί τη ευκαιρία ανόδου της ομάδας στην ανώτερη κατηγορία;
Απασχόλησε ποτέ το Δημοτικό Συμβούλιο η διαφαινόμενη εδώ και χρόνια πορεία διάλυσης της ιστορικής ομάδας; Ή τα πενιχρά ποσά χρηματοδότησης ήταν αρκετά για να αναστρέψουν την κατάσταση; Ποιά η θέση της Δημοτικής Αρχής και του αρμόδιου Αντιδημάρχου για τον Αθλητισμό στην περιοχή μας; Ακόμα και ο εν δυνάμει, παγκόσμιος θεσμός των «Λυκαίων», ως πρώτης μορφής Ολυμπιακών Αγώνων, τείνει χωρίς την ανάλογη μέριμνα και το ενδιαφέρον των ιθυνόντων του Δήμου, να εξαφανιστεί.
Το στοιχείο της διαλυτικότητας σε Συλλόγους και Φορείς του Δήμου Μεγαλόπολης είναι υπαρκτό και ορατό από παντού και αφορά μεγάλο αριθμό από αυτούς. Φορείς που όχι λίγες φορές, παράγουν υψηλού επιπέδου πολιτισμό με ίδια έξοδα και δυνάμεις και ολοένα και περισσότερα εμπόδια.
Τελικά, τι κάνει αυτή η Δημοτική Αρχή για τον Πολιτισμό γενικότερα; Γιατί αυτή η Αρχή είναι τώρα στη διακυβέρνηση του τόπου. (Θα δούμε και την επόμενη.) Κομπάζει μέσω αυτόκλητων πολιτισμολόγων που με ένα τεράστιο «ΕΓΩ» στην αρχή κάθε λόγου τους, μας τονίζουν ότι αυτοί ξέρουν από πρώτο χέρι τα πράγματα, ή αυτοί γνωρίζουν τις διατάξεις και τους νόμους ή κατέχουν θέσεις μεγάλης ευθύνης και οι υπόλοιποι δεν τους καταλαβαίνουν. Γιατί; Τους υποχρέωσε κανείς να αναλάβουν ευθύνες; Ή, αν γνωρίζουν πράγματα, ας μας τα πουν και εμάς, που δεν καταλαβαίνουμε. Γιατί τα κρατάνε κρυφά; Γιατί δεν μας καλούν να συζητήσουμε από κοινού τα θέματα αυτά;
Ας δούμε επιτέλους τα προβλήματα κατάματα και με σοβαρότητα. Και βεβαίως με σεβασμό. Δεν μπορεί σε ολόκληρο πρόγραμμα «πολιτιστικού» καλοκαιριού του Δήμου, να μην υπάρχει μία ΑΡΧΑΙΑ θεατρική παράσταση στο ανυπέρβλητο Μνημείο του τόπου μας, το Αρχαίο Θέατρο. Έστω και αν ο ίδιος ο χώρος του Θεάτρου δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθεί, η παγκόσμια αίγλη και φυσιογνωμία του μεταλαμπαδεύεται στον παρακείμενο ασφαλτοστρωμένο χώρο, καθιστώντας τον κατάλληλο για ανάλογες μνημειακού χαρακτήρα παραστάσεις. Αρχαίες παραστάσεις, που μόνο φόρο τιμής και σεβασμού αποτίουν.
Παγιώτας Παναγιώτης
