Γράφει ο Ι.Γ. Ασημακόπουλος
Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε σ’ αυτό το μαρτυρικό τόπο που ποτίστηκε με το αίμα νέων ανθρώπων στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, για να ανθίσει το λουλούδι της λευτεριάς.
Τέτοιες στιγμές, σε τέτοιους τόπους, πρέπει να λέγονται αλήθειες. Αλήθειες που να δικαιώνουν τις ζωές που χάθηκαν στον αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία. Όμως ας τα πάρουμε με τη σειρά:
28 Οκτώβρη 1940, η Επίθεση της Ιταλίας στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Η Ελλάδα μπαίνει στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ελληνικός στρατός νικά.
Την αποτυχία της Ιταλίας έρχεται να διορθώσει η κραταιά Γερμανία και στις 6 Απρίλη 1941 επιτίθεται από Γιουγκοσλαβία και Βουλγαρία. Η αντίσταση του Ελληνικού στρατού τιτάνια, αλλά η πολεμική μηχανή του Χίτλερ τρομαχτική. Το μέτωπο καταρρέει.
21 Απρίλη 1941 υπογράφεται η συνθηκολόγηση του Ελληνικού στρατού.
23 Απρίλη 1941 ο βασιλιάς και η Κυβέρνηση, χωρίς καμιά σκέψη για αντίσταση κατά του εισβολέα, με τη βοήθεια των Άγγλων, εγκαταλείπουν την Ελλάδα και καταφεύγουν στην Αίγυπτο. Το ίδιο κάνουν και πλήθος διπλωματών και παραγόντων της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Πίσω τους αφήνουν έναν λαό μόνο, σκλαβωμένο και σε απόγνωση.
Στις 27 Απρίλη 1941 η Βέρμαχτ μπαίνει στην Αθήνα και ως το τέλος Μαΐου η Ελλάδα έχει καταληφθεί ολόκληρη από τους ΝΑΖΙ.
Και ενώ όλα «τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», μια σπίθα ελπίδας ξεπηδάει από το σκοτάδι.
Στις 31 Μαΐου 1941, ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, σε μια κορυφαία πράξη αντίστασης, υποστέλλουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη, δίνοντας το σύνθημα της Αντίστασης.
Σαν μανιτάρια αρχίζουν να ξεφυτρώνουν σε όλη την Ελλάδα οι αντιστασιακές οργανώσεις, με κορυφαία την ίδρυση του ΕΑΜ στις 27 Σεπτέμβρη 1941, για να ακολουθήσει στις 16 Φλεβάρη 1942 η ιδρυτική διακήρυξη του ΕΛΑΣ, του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού.
Εδώ οφείλουμε να πούμε πως η ραχοκοκαλιά της Εθνικής Αντίστασης στελεχώθηκε από ανθρώπους του ΚΚΕ. Είναι αυτοί που, όταν κυβέρνηση και βασιλιάδες εγκατέλειπαν τη χώρα σαν τα ποντίκια, δραπέτευαν από τις φυλακές που ήταν έγκλειστοι από τη δικτατορία του Μεταξά, για να οργανώσουν την Αντίσταση.
Στα βουνά της Ελλάδας ξεκινάει σαν ένα νέο 21 η μεγαλειώδης Εθνική Αντίσταση ενάντια στους ΝΑΖΙ. Ο Ελληνικός λαός σύσσωμος στηρίζει τον «υπέρ πάντων αγώνα». Ο κατακτητής δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα, δολιοφθορές και σαμποτάζ.
Αδυνατώντας να αντιδράσει, καταφεύγει σε αγριότητες εναντίον των αμάχων. Χιλιάδες χωριά και πόλεις πυρπολούνται. Δεκάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι βασανίζονται, σφάζονται, δολοφονούνται. Όμως οι αγριότητες δεν πτοούν το ηθικό των αγωνιστών. Το πείσμα μεγαλώνει και η αντίσταση θεριεύει. Η ανθρωπότητα ολόκληρη έχει στρέψει τα μάτια της σ’ αυτό το μικρό περήφανο λαό, που βρήκε το σθένος να αντισταθεί στην ισχυρότερη πολεμική μηχανή του κόσμου.
Εν τω μεταξύ, στην πατρίδα μας δρουν Άγγλοι πράκτορες, που υποτίθεται συντονίζουν αυτό τον αγώνα. Όμως η αποστολή τους έχει δύο όψεις. Από τη μια βολεύει τα σχέδιά τους αυτός ο παλλαϊκός ξεσηκωμός και η σθεναρή αντίσταση. Από την άλλη όμως, τους προβληματίζει η επόμενη ημέρα.
Γνωρίζουν πως αυτός ο αγώνας έχει αριστερό πρόσημο, και γιαυτό δεν θέλουν να επικρατήσει το ΕΑΜ μετά την ήττα των Χιτλερικών, που φαίνεται να έρχεται. Άλλωστε έχουν γίνει οι σχετικές συμφωνίες μεταξύ των μεγάλων, και η Ελλάδα έχει παραχωρηθεί ως προτεκτοράτο στους Αγγλοαμερικάνους.
Οι Άγγλοι στην πρώτη ευκαιρία, υπονομεύουν το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, τοποθετώντας δικές τους αντάρτικες ομάδες στους κόλπους τους, ώστε να μπορούν να επηρεάζουν και να ελέγχουν τις εξελίξεις.
Για το σκοπό αυτό οργανώνουν, στελεχώνουν και οπλίζουν σαν αστακό το αντάρτικο σώμα ΕΣ (Ελληνικός Στρατός) από αξιωματικούς του ελληνικού στρατού.
Τον Αύγουστο του 1943 με παρέμβαση τους οι Εγγλέζοι πετυχαίνουν να γίνει «η συμφωνία του Ταΰγετου», μεταξύ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ΕΣ, η οποία προβλέπει κοινή δράση των δύο αντάρτικων σωμάτων εναντίον των Γερμανών κατακτητών.
Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Ενώ το μελάνι της συμφωνίας δεν έχει ακόμα στεγνώσει, ο ΕΣ την αθετεί και αντί να πολεμά τους Γερμανούς, βάζει στόχο να διαλύσει τις οργανώσεις του ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ στην περιοχή του Λεκανοπεδίου Μεγαλόπολης.
Τμήματα του ΕΣ, φέροντας ΕΛΑΣίτικα διακριτικά, περιφέρεται στα χωριά, λεηλατώντας και σκοτώνοντας εν ψυχρώ μέλη και στελέχη των τοπικών οργανώσεων του ΕΑΜ. Έτσι διέπραξαν τα εγκλήματα στου Βάγγου, στα Λυκόχια, στου Καράτουλα και αλλού.
Με τον ίδιο ύπουλο και άνανδρο τρόπο, ξεγέλασαν τους εφεδροΕΛΑΣίτες που τους περίμεναν εδώ στους γύρω λόφους, στα «Καταραχούλια». Τους κάλεσαν να έρθουν κοντά για να τους μιλήσει ο καπετάνιος. Μαζί τους πλησίασαν και κάποιοι αγρότες από τα γύρω χωράφια. Όταν πλησίασαν, δολοφόνησαν εν ψυχρώ δεκατέσσερις. Ήταν 24 Οκτώβρη 1943.
Αυτή ήταν μια από τις πρώτες πράξεις εμφύλιου που στήθηκε από τους φίλους και σύμμαχους Άγγλους, με τη συνεργασία Ελλήνων συνεργατών τους, ενώ η μπότα του κατακτητή πατούσε ακόμα στην Πατρίδα μας.
Αυτή η πράξη φανερώνει από πολύ νωρίς τις αδίστακτες προθέσεις των Άγγλων, για να επικρατήσουν. Δυστυχώς σ’ αυτή την προσπάθεια, βρήκαν συνεργάτες Έλληνες, πρόθυμους να πολεμήσουν και να σκοτώσουν με τον πιο δόλιο τρόπο, συμπατριώτες τους.
Έτσι ξεκίνησε ο αδελφοκτόνος πόλεμος, που συνεχίστηκε και μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών και ανέδειξε «τους νικημένους νικητές και τα λιοντάρια σκλάβους».
Στην πλευρά των ηττημένων, βρέθηκαν όσοι αγωνίστηκαν για να λευτερώσουν την Πατρίδα από τον Γερμανό κατακτητή. Που σάπισαν στις εξορίες και στις φυλακές ή καταδικάστηκαν από τα στημένα στρατοδικεία με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο και στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Στην πλευρά των νικητών, με την βοήθεια φυσικά των φίλων Εγγλέζων και Αμερικάνων, βρέθηκαν οι δωσίλογοι, οι μαυραγορίτες και οι συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών, που στελέχωσαν το μεταπολεμικό κράτος και τα σώματα ασφαλείας.
Αυτή η ύβρις είχε τραγικές συνέπειες για τις επόμενες δεκαετίες, που ακόμα και σήμερα πληρώνει ακριβά ο λαός και η Πατρίδα μας.
Σήμερα πολλοί, καταδικάζοντας τάχα τον εμφύλιο σπαραγμό, μιλάνε για ενότητα. Αλλά στη διάρκεια της αντίστασης, ο λαός μας ήταν ενωμένος. Ο αγώνας απέναντι στους κατακτητές και στους Έλληνες «Εφιάλτες» που συνεργάστηκαν μαζί τους, ήταν παλλαϊκός.
Ενότητα λοιπόν, δεν σημαίνει λήθη και συχώρεση προς τους δωσίλογους, τους ταγματασφαλίτες, τους συνεργάτες των κατακτητών.
Ενότητα νοείται μόνο στη βάση της Ελευθερίας. Της Δημοκρατίας. Της Λαϊκής κυριαρχίας και της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Ενότητα προς το συμφέρον του λαού και της Πατρίδας.
Σ’ αυτή την ενότητα δεν έχουν θέση οι «Εφιάλτες», αλλά ούτε και οι ιδεολογίες που τους εκφράζουν. Ο ΝΑΖΙσμός, ο Φασισμός και τα παράγωγά τους.
Πέρασαν 80 χρόνια από το σφαγείο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, που κόστισε στην ανθρωπότητα 50 εκατομμύρια ψυχές. Όμως δεν χωράει εφησυχασμός. Τούτη την ώρα που το φάντασμα του φασισμού πλανιέται πάλι επάνω από την Ευρώπη, θυμίζω τα λόγια του Μπέρτολ Μπρέχτ, που μετά την συντριβή του φασισμού έλεγε: «Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.»
Οι άνθρωποι που έζησαν φριχτά γεγονότα σαν τούτο το έγκλημα στα Καταραχούλια, έχουν φύγει πλέον από τη ζωή. Όμως εμείς, οι επόμενες γενιές, πρέπει να κρατήσουμε την ιστορική μνήμη αλώβητη και ζωντανή.
Έχουμε χρέος απέναντι στη ζωή και στις επερχόμενες γενιές, να αναμοχλεύσουμε την ιστορία, γιατί όπως λέει ο σοφός: «Ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει».
Πηγές
1.Ηλία Παπαστεργιόπουλου «Ο Μοργιάς στα όπλα»
2.Κων. Παπακωνσταντίνου. «Η νεκρή μεραρχία»
3.Γιάννης σ. Σιμόπουλου «Η εθνική αντίσταση 1941 – 1944 στην επαρχία Μεγαλόπολης»
