100 ΧΡΟΝΙΑ ΓΣΕΕ
Κυρίες και κύριοι, εργαζόμενες, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέες και νέοι της Αρκαδικής γης.
Είναι μεγάλη τιμή για τον Νομό μας η ΓΣΕΕ να επιλέξει να γιορτάσει την ιστορική επέτειό της για τα 100 χρόνια δράσης της, εδώ στον τόπο των αγωνιστών, των ασυμβίβαστων, των Ηρώων. Στην γη που το αίσθημα της αγάπης και της αληθινής δικαιοσύνης είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένο, στον τόπο που το Αρκαδικό μεγαλείο μέσα από τους αιώνες κρατάει την πρωτοπορία στα υψηλά ιδανικά και οι σπουδαίοι κρίκοι, κρίκοι που ενώνουν τους φωτεινούς σταθμούς της εθνικής μας ζωής καταφαίνονται. Όπως ο Στρατηλάτης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Παπαρηγόπουλος, ο ιστορικός ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, και ο νεότερος ο Απόστολος ο κήρυκας και μάρτυρας για την παγκόσμια ειρήνη, ο γιατρός από την Τεγέα Γρηγόρης Λαμπράκης που έπεσε για τα ιδανικά της.
Κανένας λαός δεν έχει μέλλον αν δεν γνωρίζει την ιστορία του. Η ιστορία δεν πράττει τίποτα, δεν διαθέτει κάποιον απερίγραπτο πλούτο δυνατοτήτων, δεν μάχεται αγώνες!
Αντίθετα, ο άνθρωπος είναι εκείνος που ενεργεί, που έχει όλες τις δυνατότητες, που αγωνίζεται. Δεν είναι διόλου η ιστορία που, σαν να ήταν κάποιο ιδιαίτερο άτομο, μεταχειρίζεται τον άνθρωπο ως μέσον για να επιτύχει τους στόχους της. Η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι πράξεις των ανθρώπων που επιδιώκουν τους δικούς τους σκοπούς.
Οι αγώνες των εργαζομένων για την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας, υψηλότερων αμοιβών, καλύτερου βοιωτικού επιπέδου αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής μας ιστορίας.
Οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης των πρώτων Ελλήνων βιομηχανικών εργατών περιγράφονται με τα ποιο μελανά χρώματα. Ο Βλάσης Γαβριηλίδης διαπίστωνε κατάπληκτος ότι οι εργαζόμενοι στις Βιομηχανίες εργάζονταν από τις 8 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα το χειμώνα και από τις 6 το πρωί μέχρι τις 7 το βράδυ το καλοκαίρι, και ζητούσε ο ίδιος να πληροφορηθεί:
«Ερωτώμεν τι γίνονται οι Έλληνες εργάται; εάν δεν απέθαναν ακόμη τρέφονται επαρκώς; Έχουν ημερομίσθιον δίκαιον; Είναι σωματικώς υποδουλωμένοι; Έχουν φρόνιμα ανεξάρτητον;»
Ο Πλάτων Δρακούλης γράφει στο Άρδην για την κατοικία του εργάτη, «Μια φρικώδης υπόγειος τρύπα εν είδει δωματίου ή μάλλον τάφου.. παράθυρον δεν υπάρχει, φως δεν υπάρχει».
Οι πρώτοι απεργοί στην Ελλάδα Φεβρουάριος 1879 ήταν 300 καραβομαραγκοί στη Σύρο. Κύριο αίτημά τους το 10ωρο. Δούλευαν τότε 12 ώρες και μερικοί 14-15 ώρες την ημέρα, καθώς την Κυριακή δούλευαν χωρίς να πληρώνονται. Μετά την φορολογική πολιτική του Τρικούπη ακολούθησε κύμα Απεργιών – και ο Γαβριηλίδης ξαναγράφει, «Οι δασμοί εβαρύνθησαν τόσο, ώστε αφαίρεσαν από τον εργάτη το ψωμί, το φως, το λάδι, την ζάχαρη, τα ρούχα, τα είδη πρώτης ανάγκης».
Οι εργάτες αμύνονται. Οργανώνονται σε διάφορες Σοσιαλιστικές Ενώσεις που ιδρύουν και απαιτούν την βελτίωση του ωραρίου και των αποδοχών τους. Κάτω από την επίδραση των αγώνων της εργατικής τάξης στην Ευρώπη και στην Αμερική ιδρύουν στις 21 Οκτωβρίου του 1918 την ΓΣΕΕ.
Στα 100 χρόνια δράσης της η ΓΣΕΕ έβαλε την σφραγίδα της στις εξελίξεις και στην πορεία της Ελλάδας σ όλα τα κρίσιμα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Η ιστορική διαδρομή υπήρξε δύσκολη και αγωνιστική. Η ΓΣΕΕ δοκιμάστηκε από πολέμους, δικτατορίες και αυταρχικές παρεμβάσεις που δεν κατάφεραν να καθυποτάξουν και να απονευρώσουν το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Το ιδρυτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ αποτελεί σημαντικό σταθμό στην ιστορία του Ελληνικού εργατικού κινήματος, γιατί συνένωσε το συνδικαλισμένο προλεταριάτο της χώρας μας κάτω από ένα ανώτατο ηγετικό όργανο. Η ΓΣΕΕ έζησε περιόδους κυβερνητικών παρεμβάσεων, καταστολών και αντιπαραθέσεων και διασπάσεων.
Το 1934 γίνεται το 7ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ σε ένα κλίμα ενοποίησης του πολυδιασπασμένου συνδικαλισμού. Όμως δεν άλλαξε κάτι, καθώς πρόλαβε η Δικτατορία του Μεταξά. Στα χρόνια που ακολούθησαν έως το 8ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ αξίζει να θυμηθούμε όμως την Πρωτομαγιά του 36 στην Θεσσαλονίκη αλλά και λίγες μέρες αργότερα την Απεργία στις 9 Μαίου, κατά την διάρκεια και των δύο υπήρξαν αιματηρές συγκρούσεις, Μιλάμε για μια περίοδο σύνδεσης της οικονομικής και ιδεολογικής εξάρτησης των συνδικάτων από το κράτος και μεθόδευσης για την συρρίκνωση των συνδικαλιστικού κινήματος.
Κυρίες και Κύριοι,
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες, μέρες, χρόνια για την ΓΣΕΕ, για την μαχητικότητά της στα πέτρινα χρόνια. Όμως η ιστορία κάθε φορά γράφει την σελίδα της, άλλοι διδαχτήκαμε από αυτή, και άλλοι την προσπεράσαμε.
100 χρόνια ΓΣΕΕ αλλά και 90 χρόνια Εργατικό Κέντρο Αρκαδίας.
Θα ήταν μεγάλη παράληψη να μην αναφερθούμε στο Ανώτερο θεσμικό όργανο του Νομού μας και ειδικά αυτή την περίοδο που όλα μέσα σε μια νύχτα ανατράπηκαν, χάθηκε το χαμόγελο στους εργαζόμενους της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού στη Μεγαλόπολη αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία του Νομού μας. Στην Πελοπόννησο και ειδικότερα στο Νομό Αρκαδίας, υπάρχουν 2 συγκροτήματα Σταθμών Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας.
Το ένα (1) κατασκευάστηκε στην Μεγαλόπολη το 1965 και το άλλο λίγο πιο κάτω στην Γορτυνία και είναι ο Υδροηλεκτρικός Σταθμός Λάδωνα που κατασκευάστηκε από το 1950-1955.
Το ΔΣ του ΕΚΑ στις 24-10-2015 ομόφωνα αποφάσισε να εκδόσει την ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος του Νομού Αρκαδίας με τίτλο 80 χρόνια αγώνες.
Η συγγραφή του βιβλίου αυτού 496 σελίδες έγινε από τον συμπατριώτη μας Γεώργιο Ζαχαρόπουλο.
Ο συμπατριώτης μας και συγγραφέας μας έκανε την τιμή να αποτυπώσει τα γεγονότα με ένα ιδιαίτερο ύφος, μας παρουσίασε ένα σπάνιο και άγνωστο για πολλούς υλικό από έγγραφα, ανακοινώσεις, φωτογραφίες από τους αγώνες των εργαζομένων στο Νομό μας. Ένα σημαντικό κομμάτι του υλικού είναι τα προβλήματα των εργατοτεχνιτών στα έργα κατασκευής του Λάδωνα.
Από την εφημερίδα «Εργατικό Βήμα» από την πρωτεύουσα του Μωριά στα έργα του Λάδωνα.
Το καπετανάτο των εργοδοτών της Τρίπολης εξαπέλυσε άγριο διωγμό κατά των συνδικαλιστικών στελεχών. Βάρβαροι και ανάλγητοι εβύθισαν τους εργαζόμενους στην αθλιότητα και την απελπισία.
Στην καρδιά της Γορτυνίας οι Ιταλοί με την ανοχή και τις ευλογίες του κράτους ξαναθυμούνται περασμένα μεγαλεία σε βάρος των εργαζομένων στα έργα του εξηλεκτρισμού του Λάδωνα.
Και ο σχολιαστής δημοσιογράφος αναφέρει:
«Όταν το επίσημο κράτος μας αδιαφορεί για την ζωή και την τύχη του Έλληνα εργάτη, όταν η εργατική δύναμη είναι το πιο φτηνό εμπόρευμα, όταν οι Έλληνες εργάτες του Λάδωνα είναι κουρελήδες, αποστεωμένοι και νηστικοί, όταν ποτέ δεν ακούστηκε η φωνή της διαμαρτυρίας τους, κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της απολύσεως, τότε τι θέλετε να σκεφτούν οι Ιταλοί γι’ αυτούς;»
Αυτά και άλλα πολλά αναφέρει το αριστούργημα του πατριώτη μας συγγραφέα. Στα σκληρά αυτά χρόνια, πέρασαν χρόνια από τότε, σκληρά χρόνια. Η Γ.Σ.Ε.Ε. και το Εργατικό Κέντρο με τα λάθη και τις παραλήψεις, ήταν παρών με πολλά θετικά και αρνητικά, στη δράση της. Επηρεάστηκε πολλές φορές και παρασύρθηκε από κομματικές παρεμβάσεις, αλλά πάντοτε προλάβαινε να επανορθώσει.
Πολιτικές από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν οδηγήσει χώρες και λαούς σε μια περίεργη και πρωτοφανή κατάσταση, πέρα από την φτωχοποίηση και την εξαθλίωση των λαών θίγουν την αξιοπρέπεια, δημιουργούν μαρασμό στις κοινωνίες, απογοήτευση στους νέους και φυσικά μια απαξίωση για τις πολιτικές δυνάμεις και το συνδικαλιστικό κίνημα.
Πολλοί λένε τα μνημόνια ευλογία, άλλοι επιτακτική ανάγκη, άλλοι ότι αναγκαστήκαμε να τα δεχτούμε. Δεν βρέθηκε όμως ποτέ κανείς να μας πει σε μας όλους αλλά και στη Νέα γενιά που μας κοιτάζει με απορία και με παράπονο γιατί φτάσαμε ως εδώ, γιατί επιτρέψαμε δεκαετίες τώρα να πληρώσουμε αμαρτίες κακοδιαχείρισης, αλαζονείας και αδιαφορίας όλων αυτών που δεκαετίες έδιναν ψεύτικες ελπίδες και έλεγαν μεγάλα λόγια.
Γιατί εμείς όλοι που εκπροσωπούμε το συνδικάτο από το ποιο μικρό έως το ποιο μεγάλο σωματείο δεν αποτρέψαμε και δεν κερδίσαμε 1 μάχη την 8ετία αυτή.
Με ρώτησε κάποια μέρα ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου γιατί εδώ και 8 χρόνια χάνουμε τις μάχες; Δεν του απάντησα εκείνη την ώρα, προβληματίστηκα και εγώ. Περίμενα να δώσουμε τον Αγώνα για να αποτρέψουμε την πώληση των μονάδων της Μεγαλόπολης και της Μελίτης, ήμουν αισιόδοξος δεν το κρύβω. Κάναμε συντονιστικές, κάναμε καταλήψεις, πορείες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια στην Μεγαλόπολη, παρουσιάσεις στην Αθήνα, Απεργίες αλλά χάσαμε την μάχη, αργήσαμε. Έγινε αυτό που όλοι δεν περιμέναμε. Η 3 και η 4 Μονάδα της Μεγαλόπολης αλλά και της Μελίτης σε ξένα χέρια.
Όλα σε μια νύχτα άλλαξαν. Ένα σοκ διαπέρασε όλους εμάς και εδώ στην Αρκαδία αλλά και στην Βόρειο Ελλάδα λιγότερο. Ο Ελληνικός ενεργειακός κολοσσός της Μεγαλόπολης που τόσα χρόνια υπερήφανος άγγιξε τα σύννεφα της Αρκαδικής γης, δάκρυσε και με απορία φωνάζει γιατί; Τι έφταιξε και τον τιμωρούν, τι προηγούμενα είχαν μαζί του, τι λάθη έκαναν αυτοί που τον υπηρετούσαν. Αργήσαμε;
Δεν προβλέψαμε ότι αυτοί που μας διοικούν έχουν εκσυγχρονιστεί, έχουν τον τρόπο και τα μέσα να αποπροσανατολίζουν, έχουν τα μέσα να μας παραπλανούν, είχαν τακτική ανορθόδοξου πολέμου, και κέρδισαν αυτή τη μάχη, όμως δεν κέρδισαν τον πόλεμο. Οι εργαζόμενοι έχουν ένα μοναδικό όπλο και λειτουργεί αποτελεσματικά όταν υπάρχει Ενότητα. Το όπλο αυτό είναι η αντίσταση ( ο αγώνας, η καθημερινή πάλη). Για την Μεγαλόπολη θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε, θα συνεχίσουμε να λέμε ΟΧΙ σ’ αυτήν την αποτρόπαια πράξη.
Ένα μεγάλο ΟΧΙ στην αδικία, ένα μεγάλο ΟΧΙ στην αποτέφρωση των ονείρων μας. Ένα μεγάλο ΟΧΙ στην υποκρισία και στα αμαρτωλά σύμφωνα.
Έχουμε καθήκον να αξιοποιήσουμε όλα τα όπλα, όλες τις δυνατότητες που έχουμε στην διάθεσή μας, με ενημερώσεις, με παρεμβάσεις και προσφυγές, με εξώδικα και μηνυτήριες αναφορές γιατί έχουμε ταξικότητα, τόλμη, δυναμισμό, υψηλό αίσθημα ευθύνης και πρώτα απ’ όλα γνώση τώρα πια.
Να κάνουμε ακόμα πιο πολλά, να υπερβούμε εαυτούς, με ένα και μόνο σύνθημα – ΕΝΟΤΗΤΑ.
Κυρίες και Κύριοι,
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που εμφανίζει σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι η απομαζικοποίησή του. Η διαρκώς συνεχιζόμενη δυσπιστία των εργαζομένων αλλά και του λαού, απεικονίζεται με τη μη συμμετοχή. Είναι πρόβλημα θεσμών; Σίγουρα ΟΧΙ.
Η δυσπιστία είναι περισσότερο στα πρόσωπα διαχρονικά και λιγότερο στον θεσμό. Γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι ότι, το μοναδικό όπλο τους είναι το συνδικάτο που θα αγωνίζεται για τα προβλήματα συλλογικά και όχι ατομικά. Δεν εξουσιοδοτούν πλέον οι εργαζόμενοι κανέναν που μέσα από την προσωπική εξυπηρέτηση και συναλλαγή θα διατηρεί την όποια συνδικαλιστική καρέκλα.
Η συγκάλυψη της πραγματικότητας πίσω από μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες, η μετατόπιση των ευθυνών για τυχόν λανθασμένες επιλογές, η αποστράτευση και η απογοήτευση θα οδηγούν το συνδικαλιστικό κίνημα σε οδυνηρά αδιέξοδα.
Οφείλουμε λοιπόν να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για την συστράτευση στην κοινή προσπάθεια, με στόχο όχι την συνδιαχείριση, αλλά την σύγχρονη στρατηγική ρήξεων, που θα κάνει πάλι το συνδικάτο αξιόπιστο και φερέγγυο στην δύσκολη αυτή συγκυρία.
Χρειαζόμαστε τώρα νέους στόχους, νέους σχεδιασμούς και δραστηριοποιήσεις για την επίτευξή τους.
Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έχει ηττηθεί.
Οι δυνάμεις των εργαζομένων μπορούν να αλλάξουν την φορά των πραγμάτων.
Όλοι μας θέλουμε ένα ισχυρό και δυναμικό συνδικάτο.
Γι’ αυτό και μπορούμε να ανατρέψουμε πολιτικές και πρακτικές που έχουν κάποιοι στο μυαλό τους. Γιατί, ούτε ο τόπος, ούτε η ιστορία μας, ούτε η ιδιοσυγκρασία μας ως λαός επιτρέπουν την λήθη, οφείλουμε όχι μόνο να διαφυλάξουμε, να τιμούμε και να σεβόμαστε την μνήμη και τις θυσίες των προγόνων μας αλλά και να αξιοποιούμε τα παραδείγματά τους, τα μηνύματά τους και τις πράξεις τους.
Με ενότητα και ομοψυχία θα ανταποκριθούμε στις προκλήσεις των καιρών για να παραδώσουμε στη νέα γενιά με τιμή και αξιοπρέπεια αυτά που κληρονομήσαμε.
Επιβάλλεται λοιπόν όλοι εμείς, και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες να πράξουμε αναλόγως, να σταθούμε δίπλα τους, να αφουγκραστούμε τα προβλήματά τους, και κυρίως να μη διαψεύσουμε τις προσδοκίες τους.
Γιατί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι, έχουν κρίση και άποψη, συγκρίνουν το χθες με το σήμερα και απαιτούν ένα συνδικάτο μαχητικό, ανυποχώρητο, ικανό να υπερασπιστεί τις κοινωνικές και εργασιακές κατακτήσεις του.
Όμως κάπου βαθιά η συνείδηση δίνει την μάχη της με το σήμερα και το αξιοπρεπές εγώ γίνεται εμείς και τότε υπάρχει ελπίδα, υπάρχει συνέχεια, υπάρχει Γ.Σ.Ε.Ε., υπάρχει Εργατικό Κέντρο,
Υπάρχει Συνδικάτο
Σας Ευχαριστώ
Σπύρος Νικολόπουλος – Μέλος Δ.Σ. Εργατικού Κέντρου Αρκαδίας
